Філімон (злы на Марту, што неўпару ўвайшла). Падавай, падавай, каб ты трэснула!…
ЗАСЛОНА.
АКТ III.
Дэкорацыя тая самая.
Зьява 1.
МАРТА адна, пасьля ЛЮБА.
Марта (шчоткай падмятае сцэну).
Люба (ўваходзіць з свайго пакою; да Марты ціха): Марта, дзе ён?
Марта. Ляжыць. Усю ноч стагнаў ды стагнаў. Усё казаў: правалілі! правалілі! А пасьля цябе клікаў: „Любачка! ціпачка!“ Я яму кампрэс на галаву палажыла. А цяпер заснуў. Калі не паправіцца, думаю, трэба будзе фэльчара паклікаць, каб піяўкі за вушамі паставіў.
Люба. А як-жа ж будзе з маімі дакумэнтамі? Дастанеш, Мартачка?
Марта (выймае з кішані ключы). Ключы вось; я ведаю, дзе ён трымае ўсе важныя паперы… Толькі я чытаць ня ўмею… Я табе ўсё дам. Ты сама ўжо разглядзі, што тваё, а што не тваё. (Ідзе да стала, адчыняе і выймае паперы).
