— Клянуся, — дадаў ён, — мы паспрабуем яго майстэрства, калі ён такі ахвотнік да чужых учынкаў.
— Я не супроць ад такога выпрабавання, — сказаў іëмен спакойна і самаўпэўнена.
РАЗДЗЕЛ VIII
ПРЫНЦ Іоан прадаўжаў буйным трушком аб’язджаць арэну, раптам спыніў каня і, звяртаючыся да абата Эймера, сказаў:
— Святыя ўгоднікі! Ці ведаеце, сэр прыёр, што мы забыліся прызначыць царыцу кахання і хараства, якая павінна сёння раздаваць узнагароды. Што да мяне, дык у мяне погляды на рэчы самыя шырокія, і я не задумаюся падаць голас за чорнавокую Рэвеку, дачку Ісаака.
— Рэвека далёка ўступае ў харастве прыгожай саксонцы Равене.
— Ці не ўсёроўна! — адказаў прынц. — Сапраўды, выберам Рэвеку, хоць-бы для таго, каб добра падражніць саксонцаў.
Нават сярод прыдворных, якія непасрэдна яго акружалі, пачуліся нараканні.
— Гэта ўжо не жарт, мілорд, — сказаў дэ-Брасі, — ні адзін рыцар не выедзе на арэну, калі ўчыніць такую крыўду тутэйшаму сходу.
— І крыўда зусім дарэмная, — сказаў адзін з старэйшых і найбольш значных вяльмож прынцавай дружыны, па прозвішчу Вальдемар Фіц-Урс. — Калі ваша светласць здзейсніць гэту фантазію, яна вельмі пашкодзіць вашым-жа ўласным планам.
— Я вас запрасіў, сэр, — заявіў прынц ганарыста, прытрымаўшы свайго каня і звяртаючыся да яго; — я вас запрасіў быць у маёй дружыне, але не прасіў вашых парад.
— Усякі, хто следуе за вашай светласцю па тых шляхах, якія вы зрабілі ласку выбраць, — сказаў Вальдэмар, знізіўшы голас, — атрымаў права даваць вам парады, таму што вашы інтарэсы і небяспека непарыўна звязаны з нашымі ўласнымі.
