споры аб мове і нацыональные спрэчкі як паміж асобнымі членамі фэдэрацыі, так і паміж прыватнымі асобамі. Старшынство ў Трыбунале павінно належаць прэдўстаўніку якой небудзь нейтральнай дзяржавы, напр. Швайцарыі. Замест прокуратуры пры Трыбунале мог быць сагарнізаваны орган апекі над нацыональнымі меншасьцямі.
На тым жа пункце гледжаньня, стаіць п. Сьвехоўскі:[1]
„Грамадзянства польскае павінна памятаць, што сувязь Вільні з Польшчай будзе лепш забаспечана, калі будзе мець месца фрацыя літоўска-польска-беларускіх зямель з Польшчай, нічым калі адбудзецца безпасярэднае далучэньне Вільні да Польшчы і падзел „літоўскіх" зямель".
Арганізацыя фэдэрацыі аўтанамічных кантонаў па вышэй паданай схэме бароніцца п. Сьвехоўскім яшчэ таму, што пры ей заспакаваецца гостра пытаньне аб Вільні.
„Супольнай сталіцай сфэдэраваных народаў была-б польская Вільня, як нямецкі Бэрн ёсьць супольнай сталіцай італьянскіх і францускіх кантонаў.
„Палякі атрымалі-б Вільню, як асяродак палітычны польскага абшару. Літоўцы і Беларусы не страцілі-б з ім контакта, як з агульнай сталіцай усей фэдэрацыі.
Зусім вочавіднай была бы карысьць ад арганізацыі трох-кантональнай фэдэрацыі для самой Польшчы. Пры ей была бы захавана магчымасьць
- ↑ Marian Swedowski: „O program w stosunku do ziem litewsko-białoruskich". Wsch. Polski, 1919, Nr. 1. Cтр. 29.
