Старонка:Агні (1930).pdf/59

СЯРГЕЮ ФАМІНУ

„Агаркі вары дагарэлі,
А песьні ў душы не зіарэць“…Т. Кляшторны.

Ня звонам,
Ня песьняй іскрыстай,
Што стогны раджае ў грудзёх,
Трывожу забытую прыстань
Даўно пазакресьляных дзён.

Калісьці,
Ў далёкія годы,
Мы сьнілі цудоўныя сны,
І многа прыгожых мэлёдый
Ўлівалася ў сьпевы вясны.

Цяпер тыя сны сталі дзеяй,
Іх зьдзейсьнілі — палкасьць і час,
І новыя песьні-надзеі
Усьпешчаны сэрцам у нас…

Я знаю — юнацтва праходзіць,
Як хвалі, сплываюць гады…
На кожным крутым пераходзе
Губляюцца сілы заўжды.

А мы будзем жыць і змагацца,
І слава таму, хто пранёс
Ліхія свае восемнаццаць
Праз замяць жыцьцёвых палос.