Павячэраўшы добра з дружынкаю, Джэк сказаў жонцы:
— Вельмі хацелася-бы мне даведацца, што схована ў гэтым Доналевым куфры.
Пайшоў ён да каваля, пазычыў у яго цэлую зьвязку ключоў, дабраў ключ да куфра і адамкнуў яго. Убачыўшы, што ў ім знайходзіцца, ён хутчэй забраў адтуль мяса і гарэлку, а замест іх паклаў пустую бутэльку і аб’едзеныя косьці, і зноў замкнуў старую.
На дзевяты дзень прыйшоў Дональ за сваім куфрам. Падзякаваў Джэку і сказаў, што ў яго цяпер у хаце ёсьць мейсца для куфра.
Страшэнна задзівіліся Дональ і яго жонка, калі, прыцягнуўшы куфар дамоў, яны ўбачылі, адкрыўшы яго, цешчу, памёршую ад голаду, а каля яе — пустую бутэльку і горбу касьцей.
Дональ падумаў: — Мусіць, цешча ў першы дзень адразу зьела ўсё мяса і выпіла ўсю гарэлку; вось за сваю прагавітасьць і пакарана.
Дональ з жонкаю паплакалі над старою, і, як належыць, пахавалі яе, паклаўшы паводле звычаю, пад галаву кеску з грашыма, каб заплаціць за дарогу на той сьвет.
Джэк быў на хаўтурох і плакаў па старой разам з Доналем і яго жонкай.
Уночы па хаўтурох Джэк выкапаў мерцьвяка і забраў грошы, пакладзеныя пад галаву нябошчыцы; яны яму якраз прыдаліся. Потым ён узяў на плечы цела старой і прынёс яго ў склеп Доналя. Ён пасадзіў старую каля бочкі з віном, уклаў ёй у руку шклянку і адаткнуў затычку ў бочцы.
Раніцай Дональ зазвычай пайшоў першым чынам у склеп, каб выпіць віна. Убачыўшы цешчу, якая сядзела ля бочкі з шклянкай віна ў руцэ, ён абамлеў ад страху. А калі апрытомніўся, занёс старую дамоў і зноў паклаў на стол.
А Джэк у гэту раніцу пайшоў к Доналю быццам наведаць яго.
— Дабрыдзень, — прывітаўся ён з братам, — як маешся?
