— Вось, цётанька, мая аповесьць, — скончыў ён, — а цяпер, аблягчыўшы душу, я буду моцна спаць аж да раніцы. І, паклаўшыся каля печкі, ён ізноў захрапеў.
Кабета пайшла да мужа і расказала яму аб тым, які лёс спаткаў каравай. Стары ледзьве не ашалеў ад злосьці і хацеў ужо бегчы да Маніса, каб зьбіць яго да сьмерці, — гэтак яму захацелася есьці.
Неяк заспакоіла яго старая, і ён загадаў ёй ісьці на кухню і прыгатаваць што-колечы на вячэру.
— Ня варта распаліваць агонь, — сказала яна, — у нашага госьця зноў можа забалець калена ці што-небудзь прысьніцца, і ён ізноў схопіцца і пачне лезьці да мяне з сваімі апавяданьнямі. Лепш ужо я падаю карову і прынясу табе добры жбан малака — гэта ўжо табе хопіць да раньня.
Ён сказаў ёй зрабіць гэта як найхутчэй, калі яна ня хоча, каб ён памёр ад голаду.
З усіх ног пабегла старая, узяла жбан з паліцы і паціхеньку выйшла з хаты, пакінушы Маніса, які моцна спаў, ажно храпеў. Але, калі, як вылічыў Маніс, прайшло столькі часу, што жбан мог быць поўны, ён крадучыся пайшоў у хлеў і, карыстаючы з таго, што было цёмна, сказаў старэчым голасам:
— Сьпяшайся, а то я памру ад галаду.
Яна падала яму ўпоцемку жбан, ён выпіў малако, тыркнуў ёй назад ўжо парожні жбан і пайшоў сабе спаць. Старая надаіла і для сябе яшчэ жбан малака, выпіла яго, паціхеньку ўвайшла ў кухню, асьцярожна паставіла жбан на палічку, каб не разбудзіць Маніса, і пайшла да свайго пакою. Калі яна увайшла, стары мала ня лопаўся ад злосьці.
— За гэткі час можна было-б падаіць кароў з усяе ваколіцы, а ты морыш мяне голадам, — сказаў ён. — Давай сюды малако!
— Аб чым ты гэта кажаш? — зьдзівілася кабета.
— А ты што кажаш, старая ведзьма? — засычэў ён.
— А ці ня ты прыходзіў зараз у хлеў? Ці-ж ня ты узяў у мяне жбан з малаком і ці ня ты выпіў яго да дна?
