Стары ня вельмі абрадаваўся, ўбачыўшы, што Дональ прывёў з сабой лішняга ядуна. Але Маніс рабіў выгляд, што нічога не заўважыў і трымаў сябе так, як быццам Дональ прыцягнуў з сабою ня госьця, а маёвую кветачку. Калі падалі на стол вячэру, Маніс штурхануў Доналя локцем, абодвы яны нахіліліся і сталі рабіць нешта з ботамі, як быццам тыя разьвязаліся. Яны разблутывалі боты некалькі мінутаў, а за гэты час стары трохі паеў, прачытаў удзячныя малітвы і падняўся з-за стала, спадзяючыся, што ў госьцяў ня хопіць сьмеласьці і нявыхаванасьці сядзець за сталом пасьля таго, як вячэра ўжо скончылася. Аднак-жа мой Маніс з Доналем адважна ўселіся за стол і павячэралі, як найлепей.
Стары бурчаў і хмурыўся, і ледзьве ад яго можна было дабіцца слова.
Маніс-жа вясёла гутарыў, як быццам нічога ня было, і расказаваў вясёлыя байкі, пакуль ня прыйшоў час спаць. Яму паслалі ложка ў пакоі, але ён заявіў, што можа спаць толькі ў адным мейсцы — каля печкі на кухні.
Старыя гаспадары пярэчылі гэтаму і завяралі, што ня могуць пусьціць госьця начаваць у гэткім мейсцы; але ўсё гэта не дапамагло. Маніс цьверда сказаў, што ў другім мейсцы спаць ня будзе і ня ляжа. Муселі яны згодзіцца і пайшлі да сваіх ложкаў.
Але Маніс, хоць і лёг, але ня думаў засыпаць. Праляжаўшы гадзіны зо дзьве, ён пачуў, як дзьверы паціхеньку адчыніліся. Старая высунула галаву ў дзьверы і стала прыслухоўваца, а Маніс захрапеў гэтак моцна, быццам ня спаў дзён дзесяць.
Прыслухаўшыся, старая ўвайшла ў кухню і пераканалася, што Маніс сьпіць, як забіты. Яна хуценька наліла ў кацёл вады і стала варыць пахлёбку для сябе і мужа, як Маніс справядліва дагадаўся, што яны гэтак заўсёды дурылі Доналя.
Але ў самы гарачы момант Маніс паварушыўся і зрабіў від, што прачынаецца. Ён сеў, стаў церці кулакамі вочы і пазіраць навакола, і, быццам неўспадзеўкі, кінуў вокам на старую і на гаршчок з пахлёбкай.
