— А! — сказаў судзьдзя — вось гэта зрок. Шкода мне цябе, Тэг, але, здаецца, ня бачыць табе сенажаці, як сваіх вушэй.
— Глупства! — адказаў Тэг, — я дык магу вам сказаць, здарова тая муха, ці не, падлічыўшы біцьцё яе сэрца.
— Гм! — сказаў судзьдзя, — вы зноў мяне зьбілі з толку. Вы — самыя дзіўныя людзі з усіх, якіх я толькі спатыкаў на сьвеце. Ну, вось што мы зробім: я прысуджу сенажаць самаму лоўкаму з вас.
— Дзякую, — сказаў Кональ. — Значыць сенажаць за мной.
— Якім чынам? — запытаўся судзьдзя.
— Напусьці цэлую сенажаць зайцоў, у сярэдзіну пасадзі сабаку і прывяжы адну з маіх ног к сьпіне — я ўсёж-такі ня дам ніводнаму зайцу ўцячы.
— Мусіць сенажаць за табой, — сказаў судзьдзя.
— Не яшчэ, з дазваленьня вашага благародзьдзя, — адказаў Дональ.
— Як, Дональ, — зьдзівіўся судзьдзя, — няўжо-ж ты такі, як і ён, спрытны?
— Ці лоўкі я? Бачыш вунь той стары замак без аднаго цэлага вакна, без дзьвярэй, бяз даху, які прадуваецца ветрам, як рэшата? — запытаўся Дональ.
— Бачу. Ну, дык што далей? — пацікавіўся судзьдзя.
— А вось што, — сказаў Дональ. — Напхай ты яго да самаго верху пухам і ў самы ветраны, у самы бурны дзень я ня выпушчу з замку ніводнае пушынкі, а калі якая і выляціць, дык ня дам ёй ляцець і на дзесяць аршынаў: адразу спаймаю і пакладу на мейсца.
— Гм… — сказаў судзьдзя. — Вось ужо хто спрытны чалавек, дык гэта ты. Ну, Тэг, кепскія твае справы.
— Але ня зусім, — адазваўся Тэг.
— Як, — ажно закрычаў судзьдзя, — ты яшчэ маеш замер цягацца з імі?
— Што-ж, я бярусь падкаваць самаго скорага жарабца на поўным хаду, забіваючы па цьвіку кожны раз, як толькі ён падыме ногу.
