Толькі ён скончыў, як к замку пад’ехалі тры маладых прынцы, здатныя, сільныя, лоўкія хлопцы, але-ж былі яны вельмі змучаныя і кроў цякла з іх ран.
Яны ўдарылі ў замак крэменям і ўвесь замак асьвяціўся агнём, быццам яго падпалілі.
Амадан кінуўся на прынцаў, каб іх забіць.
— Як вы пасьмелі падпаліваць замак? — з пагрозай запытаўся ён.
— О, Амадан, — адказалі прынцы, — не перашкаджай нам, мы і так бадай што забіты. Замак не гарыць. Кожны дзень мы выходзім змагацца з трыма асілкамі, іх завуць: Слэт Мор, Слэт Мар і Слэт Біг.
Мы б’емся з імі ўвесь чысьцютка дзень і к вечару забіваем іх. Уночы яны нейкім цудам аджываюць і, калі ня будзе сьвятла ў нашым замку, — яны ўскочаць і заб’юць нас сонных. Дзеля таго мы кожны вечар, як толькі варочаемся з бою, асьвятляем наш замак.
Дзякуючы гэтай асьцярожнасьці мы можам спакойна спаць да раніцы, а з сонейкам зноў выходзім біцца з асілкамі.
Амадан вельмі зьдзівіўся з таго, аб чым яму расказалі прынцы і абвясьціў, што і яму вельмі хочацца памагчы забіць асілкаў. З ахвотай згодзіліся яны прыняць помач ад гэткага добрага малайца і ўмовіліся забраць яго з сабой на другі дзень.
Прынцы вымыліся, павячэралі і пайшлі з Амаданам спаць.
Раніцай яны ўсе чацьвёра пайшлі ў даліну Рэха, дзе і спаткалі трох асілкаў.
— Ну, сказаў Амадан, — вы змагайцеся з двайма меншымі асілкамі, Слэт Марам і Слэт Бігам, а я бяру на сябе Слэт Мора і паклапачуся дакончыць яго.
На тым і пастанавілі.
Аднак-жа, самы меншы з асілкаў быў вялікшы і страшнейшы ад усіх істот, якіх Амадану здаралася бачыць альбо знаць у сваім жыцьці; ці можна сабе ўявіць, які гэта быў асілак Мор.
Але Амадан ня надта аб гэтым клапаціўся. Ён кінуўся на Слэт Мора, і паміж імі завязалася доўгая і страшная бойка. Пад іхнімі нагамі цьвёрдая зямля перараблялася ў гразь, а гразь у крыніцы; скалы перава-
