сына. Але-ж ледзьве яна дакранулася да сына, як прырасла сама. А Шэмус усё прымаўляў:
— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой!
Пабеглі яны далей. Выбег бацька Роры, каб адарваць старую; але толькі ён дакрануўся да яе, як сам прырос.
— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — крычаў Шэмус.
Паляцелі яны далей і прабеглі каля хлява, каторы ў гэты час чысьціў гаспадар. Убачыўшы гэтую дзіўную працэсію, ён шыбануў ў яе вілы і вядро з гноем, каторыя і прыліплі да бацькі Роры.
— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — крычаў Шэмус.
Чалавек пашкадаваў вядро і пагнаўся за ім, але як толькі ён дакрануўся, як і сам прыліп.
— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — крычаў Шэмус.
Пабеглі яны далей. Выскачыў кравец з сваей хаты з аршынам у рукох. Кінуў ён у іх аршынам, а калі аршын прыліп, ён ухапіўся за яго, і сам прырос да ўсяе кампаніі.
— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — прымаўляў Шэмус.
Потым яны пранясьліся каля шаўца. Ён выбег з калодкай і ўдарыў краўца, ў тую-ж хвілю сам шавец і яго калодка прырасьлі да краўца.
Пранясьліся яны каля кузьні. Каваль кінуў ў шаўца абцугамі. Яны прырасьлі да шаўца, а каваль да абцугоў.
— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — крычаў Шэмус.
Непадалёку ад замку, яны прабеглі каля будынку аднаго важнага пана. Гэты пан выбег з дому і ўхапіўся за каваля, каб адарваць яго, але прырос да яго сам, а Шэмус усё падганяў:
— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой!
