мужыкі і бабы, Джэк са сваёй пярэстай, гаршкі і цэбры, вазы і колы, ды такі на ўсіх напаў сьмех, што мала жываты не палопаліся. Раптам незнаёмы чалавечак зьвярнуўся да Джэка.
— Джэк, ці хочаш ты мець гэны зьвярынец?
— Не адмовіўся-бы, — сказаў Джэк.
— Калі так, дык што-ж табе перашкадае?
— У мяне няма грошай.
— Затое — ёсьць карова. Я аддам табе за яе пчалу і гарфу.
— Не, — сказаў Джэк, — бедная матуля мая сядзіць дома і плача, і я мушу прадаць карову, каб хоць трохі разьвесяліць яе.
— Ці-ж табе патрэбна лепшае вясельле, — адказаў незнаёмы. — Як толькі яна ўбачыць пчалу, што грае на гарфе, дык так будзе сьмяяцца, як яшчэ ніколі не сьмяялася.
— Гэта добрая думка! — згодзіўся Джэк. Удэрылі па руках. Незнаёмы забраў карову, а Джэк пайшоў дамоў з пчалой і гарфай у кішэні. Дома маці з радасьцю спаткала сына.
— Прадаў такі кароўку, Джэк?
— Прадаў, матуля.
— І ці з карысьцю прадаў яе?
— Дужа карысна, мамачка.
— А колькі-ж ты дастаў за яе?
— Я прадаў яе не за грошы, а выменяў на тавар, яшчэ лепшы за грошы.
— Што-ж ты, сынку, нарабіў?!
— Памаўчы трохі, матуля, пакуль ня ўбачыш сама, бо калі ўбачыш, дык будзеш хваліць мяне.
Джэк дастаў з кішэні пчалу і гарфу, паставіў іх на падлогу і сьвіснуў. Пачуўшы сьвіст, пчала стала граць на гарфе. Бачучы гэткае дзіва, старэнькая ня вытрымала, голасна зарагатала і пачала скакаць. Разам з ёй заскакаў і Джэк, а за імі гаршкі і міскі, вожаг і цэбры, — адным словам, уся хата пусьцілася ў скокі.
Джэк падняў з падлогі пчалу і гарфу, і ўсё спынілася, толькі старэнькая яшчэ доўга сьмяялася. Заспакоіўшыся, яна доўга лаяла Джэка, празываючы яго дур-
