— Ня журыся, — сказаў рыжы карлік, — я дапамагу табе.
Ён узяў свой Плашч-Нявідзімку і ўночы стаў зноў чакаць Каралеўну. Роўна за хвілю да паўночы яна выйшла з сваіх пакояў і памчалася, не затрымоўваючыся нідзе, проста ў Пекла, дзе Д’ябал радасна сустрэў яе. Ізноў, пацалаваўшыся, яны селі радком і вясёла гутарылі.
Рыжы карлік у сваім Плашчы-Нявідзімцы стаў ззаду яе і няпрыметна сьцягнуў пярсьцёнак з яе пальца. Не азіраючыся, карлік уцёк з Пекла на зямлю і прынёс пярсьцёнак Джэку.
А калі раніцаю Каралеўна прышла на сьнеданьне, Джэк падаў ёй праз стол яе дыямэнтавы пярсьцёнак. На гэты раз яна яшчэ больш зазлавалася.
— Добра, — сказала яна, — ты выпаўніў дзьве задачы, але трэцяй ты ўжо ніколі ня споўніш.
Увечары яна сказала Джэку: — Я прабуду гэту ноч ад паўночы і да сьвіту ні на зямлі, ні пад зямлёй, а раніцай ты павінен падаць мне вусны, каторыя я цалавала ў гэтыя часы. Вось цяпер-то мусіць я ўжо атрымаю тваю галаву, дзеля таго, што ніводзін меч, зроблены чалавечымі рукамі ня можа адрубіць гэтых вуснаў.
І выйшла.
Бедны Джэк зусім зажурыўся і пайшоў у сад. Прапала мая галованька, — думаў ён.
Ізноў спаткаўся ён з рыжым карлікам, які і запытаўся ў чым яго гора.
Джэк расказаў яму пра новую задачу.
— Ня журыся, я дапамагу табе, — сказаў карлік і прыпомніў Джэку, што ў яго ёсьць Бліскучы Меч, зроблены нялюдскімі рукамі.
Зноў карлік завінуўся ў свой Плашч-Нявідзімку, узяў з сабой Бліскучы Меч і стаў ля дзьвярэй каралеўны. Перад самай паўночай яна выйшла з пакояў і пайшла ў Пекла, а разам з ёю пайшоў і рыжы карлік, якога яна не магла прымеціць.
Д’ябал прыветна спаткаў Каралеўну і выцягнуў ёй губы для пацалунку. У той самы міг карлік вы-
