i ŭsio nia psułosia, nawaračywałosia šmat prawasłaŭnych i z inšych wier. Paśla pierawiezieno było cieło mučanika ŭ Połacak i tam stajało na katafałku až 13 miesiacoŭ, a ŭsio takoje-ž świežaje, niaspsutaje. Pry hetym stali dziejacca roznyje cudy, jak azdaraŭleńnie chworych na wočy i inšyje chwaroby, dyk z usich bakoŭ śpiašyli ludzi da hrobu światoha biskupa i stawili świečki i lampy. Až u śnieženi (januaryi) 1625 hodu prybyŭ u Połacak Mitrapalit Rutski i niekolki unijackich biskupaŭ i z wialikaj uračystaściu pachawali światoje cieło. Na hetaj uračystaści pramaŭlali pa biełarusku, pa łacinie, pa hrecku i pa polsku.
Paśla pachawańnia relikwijaŭ cudy nie pierastali dziejacca, dziela čaho Papiež Urban VIII, prychilajučysia da prośby karala Polskaho Zygmunta III i biskupoŭ tutejšych, u 1643 hadu, prawieryŭšy raniej praŭdziwaść cudoŭ i prasłuchaŭšy praz kamisiju 116 świedkaŭ ab žyćci Jozafata, abjawiŭ jaho Błahasłaŭlonym. I paśla hetaho cudy dziejalisia. Na padziaku za ich wice-kancler litoŭski Kazimir Sapieha sprawiŭ srebnuju trunu, kaštawaŭšuju 36.000 taleroŭ — aproč koštu raboty. Heta było ŭ 27 hadoŭ pa śmierci mučanika, adnak, kładučy cieło ŭ nowuju trunu, ubačyli jaho takim-že świeżym, i świežaja kroŭ sačyłasia z rany ŭ haławie.
U časie wojn kazackich arcybiskup Połacki G. Kolenda doŭhi čas tulaŭsia z relikwijami św. Jozafata pa lasoch i hłuchich miejscach; paśla ŭ časi wajny sa šwedami wywiaźli henyje relikwii až u Biełuju, na Padlaśsi, dzie i ciapier spačywajuć pad cerkwaj, byŭšaj
