ju hodnaść, inšyje płakali, što ŭtraciać swajho apiekuna. Paśla konsekracii Jozafat zapiorsia ŭ swajej celi i praz 15 dzion razmyšlańniem i malitwaj pakraplaŭ swaje duchowyje siły da nowaj pracy. Kali wyježdžaŭ z Wilni, tym bolšy płač padniali biednyje, što dastawali ŭspamohi ad Jozafata. Pryjechaŭšy ŭ Połack, małady biskup adrazu pryciahnuŭ da siabie sercy ŭsich unijataŭ, a nawat nikatorych prawasłaŭnych. Ješče pry Brolnickim Jozafat pačaŭ šyrokuju pracu nad papraŭleńniem abyčajoŭ narodu, a ŭ asobnaści duchoŭnych. Tym bolš rabiŭ heta, kali Brolnicki na jaho-ž rukach addaŭ Bohu dušu, a Jozafat sam astaŭsia Arcybiskupam.
Da połackaj katedry naležało šmat dwaroŭ i wiosak, u katorych siadzieli arendatary i časta kryŭdzili biednych sielan. Jozafat pastawiŭ nad hetym sumlennych ludziej i sam dahledaŭ, kab nikomu nia dziejałasia kryŭda. Za heta ŭsie ludzi dobraj woli wielmi lubili i pawažali biskupa i achwotna ŭnosili arendu, katoraja išła na patreby światyniaŭ i na biednych. Pry padmozie bahatych ludziej Jozafat adnawiŭ katedralnuju światyniu św. Zofii ŭ Połacku i kaścioły ŭ Oršy i ŭ Witebsku.
Niekatoryje dwary a nawat cerkwy, naležačyje da arcybiskupstwa połackaho, byli zahrableny samawolnymi wialmožami, dyk Jozafat pawinien byŭ adbirać ich sudom, a praz heta narabiŭ sabie tym bolš worahoŭ. Adzin šlachcic, Korsak, pasłaŭ nawat złydnia, kab zabiŭ św. Biskupa, ale toje nieŭdałosia, i zahrableny manastyr wiarnuŭsia da taho, kamu naležaŭ. Adabraŭ i ŭparadkawaŭ zahrablenyje
