6. Kali-b raz daskanalna ŭhłybiŭsia ty ŭ serca Jezusa, dy chacia-b krychu pakaštawaŭ Jahonaj haračaj lubowi, tady susim nia dumaŭ-by ab swaich wyhodach ci niawychodach, a ciešyŭsia-b z kožnaje, kryŭdy, jakuju tabie zrobiać, bo luboŭ Jezusa nachilaje čaławieka da pahardy samoha siabie.
Chto lubić Chrystusa i praŭdu dy chto jość čaławiekam sapraŭdy ŭnutranym i wolnym ad niadobrych pažadańniaŭ, toj zdoleje swabodna da Boha źwiarnucca, padniacca ŭ dušy wyšej samoha siabie i supakoicca naležna.
7. Chto ŭwažaje ŭsio takim, jakim jano jość, a nie takim, jak ab im haworać — toj sapraŭdy razumny i bolš ad Boha, čymsia ad ludziej nawučyŭsia.
Chto ŭmieje słuchać dušy swajej i mała zwažaje na wonkawyja rečy, toj nia šukaje miesca, nia ždže času na pabožnyja ćwičeńni.
Čaławiek unutrany chutka źbiraje swaje dumki, bo nikoli calikom ich nie raściarušwaje.
Nie pieraškadžaje jamu ani wonkawaja praca, ani zaniatki ŭ časie aznačanym, ale što-b nie traplałasia, jon chutka datasoŭwajecca da ŭsiaho.
Chto ŭnutrana dobra naładzicca dy ŭparadkujecca, toj nie zwažaje na dziŭnyja i niahodnyja pastupki ludzkija.
Stolki čaławiek spaznaje pieraškod dy raściarušańniaŭ, skolki addasca wonkawym sprawam.
8. Kali-b ty byŭ sprawiadliwym i čystaha
