pahardžaŭ imi, ale pierad wačyma Boha byli jany darahimi i miłymi.
žyli jany ŭ wialikaj pakory dy prastadušnaj pasłuchmianaści, trywali ŭ lubowi dy ciarpliwaści i tamu štodnia daskanalilisia dy asiahali wialkuju łasku ŭ Boha.
Ajcy tyja dany dla prykładu ŭsim zakonnikam i bolš zaklikać nas pawinny da naležnaje daskanalnaści, čymsia wialiki lik zimnych dušoj ciahnuć nas mieŭby da niadbajnaści i raźwiaznaści.
5. O, jakaja wialikaja była žarliwaść usích zakonnikaŭ pry zakładzinach ichniaje światoje ŭstanowy!
O, jakaja pabožnaść u malitwach, jakaja była prahnaść cnoty, jak ćwiŭ paradak, skolki było pašany i pasłuchmianaści pastanowam starejšych!
Ślady, pakinuty imi, świedčać, što byli jany luźmi sapraŭdy światymi i daskanalnymi, katoryja wajujučy tak adwažna, świet pieramahli.
A siańnia hladziać, byccam, na niešta wialikaje, kali chto nie pierastupić pastanowy, kali chto ciarpliwa trywaje ŭ jarmie, što ŭziaŭ na siabie.
6. O, niadbajnaść i zimnata naša, šta tak chutka adchilajemsia ad papiaredniaje žarliwaści, što tak ciažka i niamiła nam žywiecca, hledziačy na niadbajnaść henu dy zimnatu!
Niachaj-ža ŭ tabie nikoli nia dremie žadańnie postupu ŭ cnotach, bačačy hetulki prykładaŭ pabožnych ludziej!
