Raździeł VII
1. Pradusim treba, kab światar Božy Najświaciejšy Sakrament adpraŭlaŭ, razdawaŭ i prymaŭ z najwialikšaj pakoraj serca i z najwyšejšaj pašanaj, z poŭnaj wieraj i z najčyściejšym pažadańniem chwały Božaj.
Staranna daśledžwaj sumleńnie swajo, i — u mieru sił swaich — praz ščyry žal i praz pakornuju spowiedź ačyści i aświaci jaho. Starajsia, kab z twajho wiedama ničoha ŭ im nie astałosia, što ciabie niepakoiła b i pieraškadžała b tabie swabodna da mianie prystupicca.
Žalej za swaje hrachi ahułam, ale pradusim žalej i kajsia za tyja hrachi, jakich štodzień dapuskaješsia.
A kali maješ na heta čas, pryznawajsia prad Boham u skrytaści swajho serca swaich niemačaŭ, što pachodziać z pačućciowaści twajej.
2. Płač i žalej, što ty jašče taki cialesny i świecki, taki nieapanawany ŭ pačućciowaści i taki poŭny pažadliwaści.
Tak mała ty čujny nad zmysłami i tak časta zaniaty pustymi rajeńniami.
Tak lohka ty schilny da sprawaŭ wonkawych i taki niadbajły ŭ sprawach unutranych.
Tak achwotny ty da śmiechu i da zabawaŭ, a taki ciažki da płaču i žalu.
