3. Inšyja z wialikaje pabožnaści bolš lubiać adnych, čymsia druhich światych, heta, adnak, bolš pačaławiecku, čymsia pa Božamu.
Heta ž Ja, jaki stwaryŭ usich światych, ja nadaryŭ ich łaskaju, Ja daŭ im sławu.
Ja wiedaju zasłuhi paasobnych; ja papieradziŭ kožnaha z ich sałodkaściu bahasławienstwa swajho (Ps 20, 4).
Ja znaŭ ulublonych swaich pierad wiakami, ja ich wybraŭ z cełaha świetu, a nie jany wybirali mianie.
Ja paklikaŭ ich łaskaju swajeju, ja ich pryciahnuŭ swajeju miłasernaściu, ja ich prawioŭ cieraz usieńkija pakusy.
Ja dawaŭ im najwyšejšuju paciechu, ja daŭ im wytrywałaść, Ja ŭkaranawaŭ ichnuju ciarpliwaść.
4. Ja wiedaju pieršaha i samaha apošniaha z ich, Ja ŭsich ich ahortwaju niawykazanaju luboŭju swajeju.
Mianie treba chwalić uwa ŭsieńkich Maich światych: mianie treba bahasłaŭlać dy čeść dawać u kožnym z ich asobna, bo ž biaz nijakich ich papiarednich zasłuhaŭ hetak ich uźwialičyŭ swajeju Božaju pradbačnaściu.
Dyk chto hańbuje adnaho z najmienšych maich, toj užo nia chwalić i najwialikšaha, bo i małoha i wialikaha ja stwaryŭ (Mudr 6, 8).
I toj, chto zakidaje niešta adnamu z światych, zakidy robić mnie samomu i ŭsieńkim u waładarstwie niabiesnym.
Usie adnym zjaŭlajucca ŭ łučnaści lubowi, toje samaje im zdajecca, taho samaha
