woblik, kab u Ciabie, a nie ŭ ludziej šukaŭ ja chutčej paciechi.
Zhetul nawučyŭsia ja takža pałochacca i dryžeć pierad tajomnymi twaimi prysudami, jakich daznaje i sprawiadliwy, i biazbožny, ale zaŭsiody pawodle praŭdy i sprawiadliwaści.
5. Dziakuju tabie za toje, što nie darawaŭ ty błahaćciam maim, a baluča pakaraŭ mianie, dapuskajučy bol i nasyłajučy turboty jak wonkawyja, tak i ŭnutranyja.
Spasiarod usiaho taho, što jość pad niebam, niama ničoha, što mahło b mianie paciešyć, apryč ciabie, Panie Boža moj, niabiesny lekaru dušaŭ, jaki karaješ i zbaŭlaješ, kidaješ u piekła i nazad wywodziš (Tob 13, 2).
Prawa twajo nada mnoju, i rozha twaja mianie wučyć (Ps 17, 36).
6. I woś, Ojča ŭlublony, zusim ja ŭ rukach twaich i z pakoraju schilajusia pad rozhaju kary twajej.
Bi ŭ chrybiet dy pa šyi mianie, schilaŭ ja pad wolu Twaju ŭporystaść swaju.
Zrabi z mianie wučnia pabožnaha i pakornaha, jak časta ty heta robiš, kab byŭ ja pasłuchmianym na kožny znak twoj.
Siabie i ŭsio swajo addaju tabie, kab paprawiŭ ty mianie, bo lepš tutaka być karanym, čymsia ŭ žyćci budučym.
Ty wiedaješ usio, i ničoha patajnoha niama pierad Taboju ŭ ludzkim sumleńni.
Ty wiedaješ budučyniu, pakul jana jašče nie nastupiła, i nia treba, kab chtości wučyŭ
