horšaja dy marnata najwialikšaja, bo ad sapraŭdnaje adciahwaje nas sławy i ździraje z nas łasku niabiesnuju.
Bo kali čaławiek sam sabie padabajecca — Tabie ŭžo niamiły jon, a kali haniajecca za chwalboju čaławieckaju — hublaje cnoty sapraŭdnyja.
5. Bo praŭdziwaja sława dy świataja radaść u tym, kab chwalicca ŭ Tabie, a nie ŭ sabie, wiesialicca z Twajho Imieńnia, a nie dziela ŭłasnaje cnoty dy nia ciešycca nijakim tworam, a tolki Taboju.
Niachaj sławicca Imia Twajo, a nie majo, niachaj buduć hałosnyja padziei Twaje, a nie maje; niachaj budzie bahasłaŭlenym Twajo światoje Imia — mianie ž niachaj nie čapajuć ludzi chwalboju swajeju.
Ty sława maja, Ty zachopleńnie serca majho.
Kožny dzień, kožnuju chwilinu budu chwalicca i ciešycca Taboju, a sam u sabie ničym inšym chwalicca nia budu, jak tolki niadužaściami maimi (II Kor. 12, 5).
6. Niachaj inšyja, za prykładam žydoŭ, šukajuć sławy miž saboju, ja taje tolki hladžu, jakaja ad Boha adnaho.
Bo ž usieńkaja sława čaławieckaja, usianiutki honar dačasny, usia wialikaść świeckaja — ŭsio heta marnata dy hłupata, raŭniajučy z Twajeju wiečnaju sławaju.
O, praŭda maja, o miłasernaść maja, o Boža moj! Trojca bahasłaŭlonaja! Tabie adnej tolki niachaj budzie čeść, honar, mahutnaść i sława biaskoncaja — na wieki wiekaŭ!
