sercy treba nam chacieć i prasić, i tamu treba wyračysia susim siabie, addać usio Mnie dy kazać: O Hospadzie, Ty wiedaješ, što lepš, dyk niachaj budzie tak ci inakš pawodle woli Twajej.
Daj, što chočaš i kolki chočaš i kali chočaš.
Zrabi sa mnoju, što wiedaješ i što najbolš Tabie da ŭspadoby i čaho wymahaje wialikšaja sława Twaja.
Pastaŭ mianie, dzie chočaš, i całkam rabi pawodle woli Swaje.
Ja ŭ rukach Twaich — nachilaj mianie i pawaročwaj na ŭsie baki.
Woś ja słuha Twoj — hatowy na ŭsio, bo nie dla siabie, a dla Ciabie žyć chaču — o, kab tolki hodna i daskanalna!
3. Daj mnie, najłaskawiejšy Jezu, łasku swaju, kab sa mnoju była, sa mnoju pracawała (Mudr 9, 10) i sa mnoju datrywała až da kančatku.
Daj mnie, kab ja zaŭsiody chacieŭ i da taho imknuŭsia, što Tabie milej i bolš da ŭspadoby.
Wola Twaja niachaj budzie majeju wolaju, maja ž niachaj zaŭsiody idzie za Twajeju dy datasoŭwajecca da jaje čym najlepš.
Niachaj mnie budzie adnolkawa z Taboju chacieć i nie chacieć: kab nia moh ja chacieć — čaho Ty nia chočaš, abo nie chacieć — čaho Ty chočaš.
