Bo luboŭ Boha pieramahaje ŭsio, jana ŭsie siły dušy rasšyraje i ŭzmacniaje.
Kali ty sapraŭdy razumny — ŭwa mnie tolki budzieš wiesialicca, na mianie tolki spadzieicca; bo-ž niama nikoha dobraba apryč Boha adnaho (Łuk. 18, 19); Jon niachaj maje chwalbu wialikšuju za ŭsio dy niachaj usie Jaho bahasławiać.
Kinuŭšy świet, soładka słužyć Bohu.
1. Ciapier znoŭ budu hawaryć da Ciabie, o Hospadzie i nia zmoŭknu; prahawaru ja da wušej Boha majho, jaki na wyšynie.
O jak mnostwa wiasiella Twajho, Hospadzie, jakoje schawaŭ Ty ad tych, što bajacca Ciabie! (Ps. 30, 20). A čym Ty jość dla tych, jakija lubiać ciabie? jakija słužać Tabie ŭsim sercam swaim?
Sapraŭdy, razwažać ciabie — niawykazanaje ščaście, jakim nadaraješ swaich ulubiencaŭ.
Hetym najbolš pakazaŭ Ty mnie salodkaść lubowi Twajej, što kali mianie nia było — Ty satwaryŭ mianie, kali zabłudziŭ ja daloka ad Ciabie — Ty wiarnuŭ mianie na słužbu swaju i zahadaŭ, kab lubiŭ ja Ciabie.
2. O krynica wiečnaje lubowi, što skažu ab Tabie?
Jak ja moh-by zabycca kaliś ab Tabie, kali Ty byŭ łaskawy pamiatawać aba mnie na't i tady, kali ja zasoch i prapaŭ?
Zrabiŭ Ty miłasernaść wialikšuju nad usie
