Kali tabie zdajecca, što mnoha wiedaješ i dawolí dobra razumieješ, znaj tady, što šmat bolš, taho, čaho ty nia wiedaješ.
Nia dumaj wysoka ab sabie (Ryml. 11, 20), a lepš pryznajsia da swajho niawiedańnia. Čamu ž ty chočaš wywyšacca nad inšych, kali jość šmat bolš wučonych za ciabie i lepš znajučych zakony Boha?
Kali chočaš niečaha nawučycca i ŭmieć karysna — prywykaj, kab ab tabie ničoha nia wiedali i ličyli ciabie za ništo.
4. Woś najwyšejšaja i najkaryśniejšaja nawuka: ― praŭdziwaje spaźnańnie siabie i paharda saboj.
Ab sabie nia dumać ničoha dobráha, ab inšych zaŭsiody dobra, i wysoka — wialikaja mudraść daskanałaść.
Kali-b ty bačyŭ, što niechta hrašyć dy nawat i ciažka, nia dumaj, što ty adnak lepšy, tamu što nia wiedaješ, ci doŭha wytrywaješ u dobrym.
Usie my słabyja, ale siabie ty ŭwažaj za słabiejšaha.
Raździeł III
Ab nawucy praŭdy1. Ščaśliwy, kaho wuča sama Praŭda, nie znakami i nie sławami, što minajuć, a tak, jak jość, sama praz siabie.
Našaja dumka i našaje čućcio časta nas abmanwajuć i mała bačać.
