Lepš chacieŭby ja adčuwać žal, čymsia nazwać jaho slawami.
Kalib ty ŭmieŭ na pamiać usiu Bibliju dy nawuku ŭsich filozafaŭ — na što tabie heta prydałosia-b, kali-b ty nia mieŭ lubowi i łaski Boha?
Marnaść z marnaściaŭ i ŭsio marnaść (Ekkl. 1.2), apryč adnaho Boha i słužby Jamu samomu.
Woś dzie najwialikšaja mudraść — praz pahardu świetu imknucca da karaleŭstwa niabiesnaha.
4. Dyk marnaść — šukać minajučych bahaćciaŭ i na ich spadziawacca.
Marnaść — šukać sabie sławy i padymacca na wysokija stanowiščy.
Marnaść — iści za pažadańniem cieła i taho chacieć, skul pawinna niekaliś wyści ciažkaja kara.
Marnaść — chacieć doŭha žyć, ab žyćci-ž dobrym mała staracca.
Marnaść — zwažać na siońniešniaje tolki žyćcio i nie hladzieci ŭ budučyniu.
Marnaść ― lubić toje, što tak chutka minaje i tudy nie śpiašacca, dzie wiečnaja radaść trywaje.
5. Pamiatuj časta na hetaje prysłoŭje: nie nakormicca woka tym, što bačyć, ani wucha nie napoŭnicca tym, što čuje (Ekkl. 1.8).
Dyk starajsia adciahawać swajo serca ad miłaści rečaŭ widomych, a zwaročwacca da niawidomym.
Bo tyja, što iduć za swajej pažadliwaściaj, plamiać swajo sumleńnie i hubiać łasku Boha.
