Гэта старонка не была вычытаная
У Томскъ!
I.
«Дурню и мора па каленцы».
Старая прыказка.
Пѣршъ напяршъ прыпомню байку, выдуманую празъ разумныхъ людзѣй на тоя, кабъ научыць заздросныхъ, якъ трэба обыходзицца зъ дабро̀мъ Божымъ, намъ данымъ, бо няўсіожъ ѣстъ бог͆ацтва што бачыць вока, а жадаючы мног͆а, ня пэўнага, можна часамъ утрациць ўсіо што маяшъ.
Отажъ кажуць: бѣг͆ла сабака па кладцы празъ раку̀ и нѣ̀сла у зубахъ ладны кавалакъ мяса; увидзяўшы у вадзѣ свой сабачы вобразъ, ня падумала, и захацѣлася ей таго мяса прызрачна͆га, дыкъ разинула ротъ кабъ ухапиць знадо̀бу. Аляжъ якая прыкрая ста̀лася ей прыг͆ода: мяса праўдзивая, разумѣяцца, выпала ей зъ рота и паплыло̀ зъ вадою быстра, а дурница асталася бязъ ничо̀г͆а.
Отъ карысьць зъ заздрасьци якая!…
