Спрэчка

Спрэчка Верш Аўтар: Алесь Гарун

Крыніца: http://rv-blr.com/vershu/view/72413

Дзядзька Тодар, два Праньцішкі,
Сват Гілерык, кум Тамаш
Раз ў мястэчку Зацьвілішкі
Насьмяшылі ўвесь кірмаш.
         Што было прадаць – прадалі,
         Кум Тамаш зьмяняў каня,
         Покі ўсё панакуплялі,
         Зірк – ай-ей: каля паўдня!
– Праўда, справіліся ёмка,
Але ж хай ты... во, абед...
– Ну дык што! Хадзем ў карчомку! –
На суседзяў так сусед.
         Ўзялі кварту. На закуску
         Пару ўзялі тараноў.
         Што ж ім кварта? На затруску!
         Ўзялі квартачку ізноў...
Больш пілі дзядзькі, чым елі:
Квас, гарэлку, піва, мёд.
Быццам чмелі, загудзелі,
Як і ўвесь ля іх народ.
         Хоць там словы ледзьве вяжуць, –
         Тэй бяды! А што ж маўчаць?
         Той штось скажа, той заўважыць,
         Кіне чарку наліваць.
Так ад цэнаў, бульбы, меры,
Што на рынку хвальш дае,
Зачапілі справы веры
Дый... счапілісь за яе!
         Гэтта слоў ім не хапіла, –
         Знана вёска: словаў брак!
         Потым, слова – хіба ж сіла?
         Хіба ж зробіць, як кулак?
От і пляснуў Тодар ў вуха
Па-суседску Тамашу,
I паўстала завіруха
У карчме на кірмашу.
         Кум Гілерык, сват, Праньцішкі,
         Тодар, – зьвіліся ў клубок...
         Ўсё мястэчка Зацьвілішкі
         Раптам зьбеглася ў шынок...
Праз гадзіну дзед Ігнацы
Ўсіх бусайлаў тых мірыў:
– Ці ж ня сорам гэтак, братцы? –
Дзед паважна гаварыў. –
         Ну, наліха вам сварыцца?
         З розных вераў вы – адны
         Дзеці гэтае зямліцы,
         Краю гэтага сыны.
Вера з жыцьцем ўсім даецца,
Хто іх даў – яму іх знаць!
Дурань той, хто спадзяецца
Веры сілай паяднаць.
         Мы і так, браткі, зьнявагі
         Досыць мелі ад чужых,
         Каб спрачацца без развагі,
         Ці ня цешым толькі іх?
Глузу хіба ж вы ня мелі?
Біў чужы вас лёгка сьмех?
Эх вы, шэршні! Эх вы, чмелі!
Ну, ня сорам вам?.. Ня грэх?..