|
Разьлівалася, плакала восень —
рассыпалася золатам лісьцяў:
ой, ня жыта — крыжы на пагосьце
гэтак буйна ў той год разрасьліся.
Сьцены з дроту — ад мора да мора,
спахмурнеў палёў блакіт…
Толькі горад, рабочы горад
часам сьцісьне мацней кулакі.
Раптам —
— Даволі карыца!..
Катаў,
прыкладам спляча!..
Гэта рабочы Піцер
ўздыбіў запал Ільліча.
Гэта Смольнага громы
скорчылі сэрца зямлі —
першы дэкрэт Саўнаркому
сонца па сьвеце разьліў.
Вырвалі Ленінскім словам,
разварушылі гняздо павукоў.
Гэта восень была вясною,
вясною новых вякоў.
Шлях вякоў туманамі спавіты;
іх бяздоньня нельга запаліць…
Толькі з вечна-цьвёрдага граніту
нашым векам высечан Ільліч.
Сёньня бунт рабоў магутным штормам
абудзіў усю зямную кулю,
бо Ільліч ангельскага шахцёра
парадніў з кітайскім цёмным кулі.
Сёньня поруч з вёскаю зялёнай
дружна стаў бунтар адвечны — горад:
гэта Ленін згуртаваў колёны
Ленінскай мяцежнае кагорты.
Ад Дняпра да докаў Нью-ёрку,
да далёкіх ўсходніх акіянаў
ясна сьвеціць Ленінская зорка
ўсім прыгнечаным і ўсім загнаным.
І цяпер, хоць вечным сном скаваны
наш Ільліч у чорным маўзалеі,
вечна будзе рычагом паўстаньня
імя — Ленін.
| 
Прапануем да спампаваньня!