Маты сына ожыныла,
Да нывистку ны злюбыла:
Дала сыну каплунъ істы,
А нывиетцы чымырыцы.
Сынъ жъ тое зознавъ,
Своюй мылой істы ны давъ.
— Іжмо[1], мыла, пыродъ[2] мое,
А потомъ будемъ істы твое,
Помрэмъ разомъ обое.
Помэръ сынъ въ ныдилю,
А нывистка въ поныдилокъ.
Кладуть сына въ церквы,
А нывистку на цвынтары.[3]
На сыновы выросъ зылёнъ яворъ,
На нывистцы біла лыпа.
Яворъ стыну пробывае
Зъ лыпкы лыстокъ доцягае.[4]
Лыстъ зъ лысткомъ злыпаецця,
Въ маткы скыпаецця:
— Доляжъ моя нысчаслыва,
Що я тэпэръ наробыла,
Двое дытокъ потруила[5]:
Одно дытя рожоное,
А другое сужоное.
|