|
Задуменьне душу абнімае
і думкі жыцьця глыбіню
вымяраюць.
Ня ведаю, мо‘ я у п‘яне?
Але старое усё вымірае, —
тлень яго поўдзень глынуў.
З залатымі пагонамі вечар
не мазоліць палёў гаратлівых.
Эх, даволі, даволі
і табе, мешчанін, супярэчыць!..
Ужо сонца праменіць чырвоным налівам,
і згасіць ніхто не дазволіць.
Ужо вунь за дуброваю вёска
карагодзіць зарніцамі сэрцы,
Не заюрыць у ёй панскі больш лёскат, —
яна дулю пад нос саменькі зьверціць.
Дык паклон-жа жыцьцю
маладому
за кужэльным сталом беларуса!
Гэй, на нівах жытцо,
налівайся ліпнёвым удоем!
Селянін ураджаю ня струсіць.
Ой, сьмялей-жа ты, поўдзень,
сядзь на покуце ў хаце сялянскай!
І паведай яе вызваленцам,
што ў дарогу на захад ты пойдзеш
асьвятляць хаты курныя бляскам,
і працоўным каб там перад панам ня кленчыць.
Ну дый хіба-ж ня цяжка нам тут?
што, вось, там у напудранай Польшчы
беларуса ў хамут
ушчамілі
і пастронкі сьціскаюць прабошчы.
Гэй, базыр, Беларусь, ой-да ў пушчы мілай!
Гэй, буянь-жа, наш брат, у кустох Белавежы!
Ты паўстаньнем бунтоўным агрэты.
Зашумі, ой ліствою ды сьвежай
яму, пушча, сяголетнім летам!
Апрані яго сьвіткай зялёнай,
і на варце будзь з ім
Беларускай зямлі.
Няхай зьвякаюць стрэльбы пад клёнам,
і ўзыходзіць у сэрцах азім.
Гэй, віхрыся, паўстаньне, працоўнай сям‘і!
Шлю праклён табе, „orzeł“ дзюбаты,
ад імя Беларусі мужычай!
І ты ведай, што ў схіленых хатах
закрасуецца радасьць, наліўшымся жытам.
Ой, хутка ўжо пойдзе ў паходню
са сьцягам чырвонага зрэб‘я
змардаваны наш край.
Суцішыцца сівер нягодны…
Гэй, рэволюцыя, марш левы іграй!
|
Прапануем да спампаваньня!