|
Зіма заплакала ў тумане,
Ад сонца ўзвыў прымяты снег.
І ў нейкім радасным поўсне
Я ўспамінаю дзень свой ранні
І даўні клопат аб вясне.
Ля гарадской высокай рамы
Я ў палявы гляджу прастор:
Бяжыць з гары знаёмы тор,
Стрыжэ зялёнымі вушамі
Ўстрывожаны далёкі бор.
Над борам хмарак тонкі дэсань,
І ў даляглядзе — мглы клубок
Стаіць, як сон смутлівых песень.
Ён будзе бурай перакрэслен,
Віхром адкінуты у бок.
Там, недзе, бег ручэй да спаду,
Нёс ў прыцем мой трагічны след
І мой пагардлівы куплет
Пра першую дзяўчыны здраду…
Было і ладу і не ладу
У кветках вёсен, у звоне лет.
Пад рызманом скупога шчасця,
Быў я ўсхвалёваны наўздзіў
Імкненнем шэры змрок згурасціць,
Каб дзікім воўкам не хадзіў.
Каб нораў збродны (ценям звыклы)
Пранесці злыдні не змаглі…
А час ішоў, і дні плылі.
Ўздымалі злоснікі на іклы
Кашулю зрэбную зямлі.
Кашчавы хруст начэй бяссонных
Калоў зуб‘ём іржавых віл.
Раслі нагайкі і пагоны,
Стагналі збітыя загоны
І рэкі, поўныя крыві.
На крык сіберніцкай каманды,
Хто палам ўз‘юджаным прасмаг,
Ішлі ў раз‘ятраныя банды —
З віхрастым чубам, белым кантам,
З людской крывёю на губах
Пратанцаваць на чарапах.
У панстве майстраў ад труны,
Тут толькі гада смерць не стрэне…
Як вош, пладзіліся яны.
І дзе схадзілася трапенець
Атрускі гвалту і маны —
Танулі вёскі ў конскай пене,
Звінелі глуха кайданы…
Ступала навалач па бруку,
Пад оргію „законных мер“.
Брыдозны, п‘яны іх ашчэр
Ў адным мог толькі збавіць муку:
Няма жанчыны — давай суку, —
Ўсё прыме белы афіцэр…
… Часы бязгодзіцы мінулі,
Народ сваволю звера змог.
Замерлі шалы подлых гуляў
Ля перакроеных дарог.
Ідзем магутнасцю з‘яднанай
Мы веліч будучынь тварыць.
Шчымяць яшчэ глыбокай ранай
Граніц крывавыя шнуры.
Мы чуем шум трывог на долах
І вучым кожны крок і рух:
— Трымаць сухім заўсёды порах
На час паўторных завірух.
Каб свет, калі на гвалт памкнуцца
Чароды зграй з сваіх бярлог, —
Сусветным штормам рэволюцый
Ускалыхнуць зямлю ўсю змог.
| 
Прапануем да спампаваньня!