|
Ванда Карсак, чараўніца радзімага краю,
З гораду йшла, калі стрэліся вочы у нас,
Цёпла было і цяніста было каля гаю.
Добра было!! Як учора ўстае гэты час.
Слоў ня было. Толькі вочкі ды зубкі — пачатак.
— „Ванда Карсак!“, свой дзяўчына азначыла род.
Што за імя? Мо‘ прыдумала зубкам ў дадатак?
Я ня спытаў ды назваўся: — „Даніла Чачот!“ —
— З гораду я. Працаваць захацелася ў вёску.
Рукі мае занудзіліся там па сярпу, —
Сьмехам яна акрапіла зьнячэўку бярозку, —
Вёска мая вунь на гэтым лясістым гарбу. —
Сам я блукаў па палёх, па лясох, па сядзібах!..
— Можна да вас? — я спытаўся у Ванды Карсак.
— Ну, а чаму-ж?! Крыху сумна для вас будзе хіба…
Хто вы такі? Падарожнік, студэнт ці батрак?..
— Вам як здаюся? — пытаньнем я даў на пытаньне.
Шчырыя вочкі тады адказалі сьмяшком.
Я-ж, падарожны, аддаў тут і волю дазваньня, —
З шляху сыйшоў ды зрабіўся яе батраком:
Бацьку касіў, а дачцы аддаваў адпачынак.
Бацьку — тарпы, Вандзе я песьні складаў.
Песьні пяяць я ішоў на мяжу, у адрынак, —
Але-ж і лецейка з ёй, лецейка з ёю спазнаў!
Лета прайшло; з летам і песьні Данілы.
З ліпы асыпаўся лісьць. Толькі рабінкавы жар
Чырваньню ягад гарыць, — ясна, балюча і міла,
Нібы ўспомінаў плынь, вобліку роднага твар.
Вольны цяпер, ды і волас прасяк сівізною.
З твару зьбялеў і даўно ня бываў на таку.
Але бывае зацішнаю, вольнай парою
Сьцісьнецца нешта ў грудзёх, і балючай што раз на вяку.
Сокі палёў пераймаюцца неяк ў сьлязіну.
Сонца заходзіць. Рыхтуецца выляцець шпак.
Сумна гляджу на чырвоную ўдоўку-рабіну.
Многа стаіць іх на восень па нашай краіне,
Сьпіць пад аднэй шэравокая Ванда Карсак.
1925 г.
|
Прапануем да спампаваньня!