|
Сам ня знаю, што сягоньня я сыграю, —
Толькі струны ліры узьнімаюць граньне.
Параходы ў ходзе, падаюць сыгналы,
Хвалі размываюць цёс гранітных граняў.
Хвалі узьнімаюць на Няве трывогу,
Бы ў душы поэты гнеўныя усплёсы.
Як ня ўспомніць тут мне чорную дарогу
І свайго юнацтва дзень сьветлавалосы.
Зябка мне і сэрцу ў палітоне штацкім, —
Ўзьняўся вецер золкі на заліве Фінскім.
Я стаю ля сьценаў акадэміі мастацкай,
Прад вачмі маімі вяліканы сфінксы.
Ці ўзьвіецца дух мой творча-сакаліны?
І ці ўдасца толькі мне іх разгадаці?
Пралажылі людзі рэйсы-каляіны,
Пралажылі ўсюды: праз паветра й гаці.
Я-ж тулюся ў суме да самотных статуй,
І сьляза спадае на граніт і мармур.
Беларусь краіна, найміцай астатняй, —
Ў апранасе рванай днём і ноччу хмарнай.
Ой, Зямля-плянэта і браты-народы!
Я спраўляю штодзень страшнае маленьне:
Расьпяваю псальмы аб краіне роднай,
Расьпяваю ўвечар, стаўшы на калені.
Сашчамляю рукі і ўзьнімаю ўгору, —
Хоць ня містык духам, не манах пакорны.
Бачу на панэлях бяспрытульны горад, —
Не магу ўхапіцца аніяк за корні.
Пэўна вечна жыць мне з песьняй бяспрытульнай;
Вырадкам праслыць, знаць, суджана ад роду
Выйду на дарогу, насустрэч Матулі,
Можа прыйме сына, не знайшоў што броду?
Я злажу вітаньне ня у чэрствых словах, —
Мо‘ прыгорне цела і душу уцешыць?
Пазрываюць ветры з стрэх старых салому
І мне з ёй усьцелюць пуцявіны, сьцежкі.
Будзе дзень сьвяточны, дзень другога прыйсьця:
Прыдзе Маці з сынам, на услоне сядуць…
Расшумяцца клёны, расшумяцца лісьця, —
Будзе сьвяткаваньне песеннае ў садзе.
Прыдуць з песьняй тыя, што сабе ня лгалі,
Што сьлязу ранялі на сырым кургане…
Параходы ў ходзе, падаюць сыгналы,
Хвалі размываюць цёс гранітных граняў.
| 
Прапануем да спампаваньня!