|
Вярнуўся зноў да родных берагоў, —
Тут хвалі дзён паіншаму шумяць,
Тут хвалі дзён пайшлі у карагод —
Плыве чубоў зялёных сенажаць.
Гады мае, майго юнацтва дні,
Ня ведалі вы ўцешнасьці часін!
Прайшоў я з вамі скрозь людзкой ганьні,
Бы вецер — шэлестам сівых асін.
Прайшоў і рукі ў далях распасьцёр, —
Маіх сустаў ня ўкурчыў яшчэ курч.
Пачаў гукаць там да сваіх сясьцёр:
Нясеце мне залочаны мой ключ!
— Я сёньня адамкну ім Сьпеў Зямлі,
Азорацца мэлёдыі жыцьця.
Лістамі клёны ў сіні разьвялі
І сонца мне разьвесіла свой сьцяг.
На ім тады пакінуў надпіс я, —
Пачалі ўчытвацца ў яго здалёк.
Сачылася па сонцы кроў з пісьма,
Як-бы з параненых багнэтам шчок.
Затрэслася істота ўся мая,
Ў ваччу паўзьлі зьмяіныя вякі…
Якраз тады пясьнярская сям‘я
Ішла аздобліваць чало ў вянкі.
— Як многа зьяе у тумане зор,
Праславіць хай іх ода, гімн! —
Які пабожны і пакорны хор
Ім славіць толькі з кліраса багінь.
Ня хочу я складаць на гэты лад, —
Для ўцехі старасьці пакіну вам.
Ах як шуміць запушчаны наш сад!
Яму свой сьпеў засмучаны аддам.
Пайшла сям‘я да славы лёгкіх слоў,
А я спрачаюся з сабой, з людзьмі.
Няўжо шляхі да песьні занясло
І пыл назойлівы яе зацьміў?
Няўжо так сталася, няўжо?
О, не! Зьняверуся й на гэты раз.
У садзе ліст апошні не ажоўк,
А ў песьні жар ня стлеў, ня згас!
| 
Прапануем да спампаваньня!