|
Хтось раннаю вясной
Стрина̀дачку уби́ў
И бѣдныхъ птушанятакъ
У гняздзѣ пасираціў.
Пищать малу́шачки,
Раточки жаўцю́синьки
Галодны галадню́синьки,
Голымъ галю́синьки.
Па ихъ ни како́хне[1]
Няро̀дная маци.
Тольки адна лисица
На супраци сидзючы,
Пачала журыцца:
Божачка мой миласный!
Да чыйо-жъ то, серца
Кро̂ўю ни бальлецца?
Па сироцкай доли
Хто ни ужахнецца!
Сястрычачки птушки,
Ни паканьця ма̀лыхъ!
Дайця имъ па зе́рнятку
Ко́жнаму ў раточыкъ,
Зязюличка сѣрая,
Ты й такъ линяйишъ,
Перъряйка раняйишъ,
Дай жа ты хоць трошки
Сябѣ абщыпаць,
Штобъ бѣднымъ сяроткамъ
Пасьце́лку паслаць.
Разьвясёлый жа̀варанакъ,
Чымъ-сь табѣ па небу
Бизъ ума кружы́цца,
Пашукай-ка[2] корму
Беднымъ пакарми́цца,
А ты, сини́чанька?!
Чаго́ такъ сядзйшъ ты?
Твайе ужо́ дзѣтки!
Ло́ўка[3] падрасли;
Штобъ табѣ з гняздечка
Свайяго зьляцѣ́ць;
Зами́сть[4] ро́днай мати
Сиро́такъ пагрѣць!
Ластачка—хазяйичка,
Налави ты мушакъ
Дли маленькихъ птушакъ.
А ты, салавей,
Коцика й имъ сьпѣй[5]
Ня ляницесь, родненькіе,
Богъ васъ ни пакиня,
Нехай людзя бачуць,
Што-й у нашам лѣ́си
Йосьць добрыя ду́шы.
Па̀куль свайе рэ́чы
Лиса размаўля́ла,
Ни ў цярпежъ стрынадачкамъ
У гняздзѣчки ста̀ла:
Якъ пачали зъ голаду
Яны варушы́цца,[6]
Дало́ў паспада̀ли
Падъ ноги къ лисицы.
И што жъ бы вы думали?
Добрая лица
Тольки малыхъ си́ратъ
Языукомь жалѣла:
Якъ прышло́сь да дзѣ́ла,
Усихъ сама, паѣ́ла.
Йиншый чалавѣкъ,
Што твайя лисеца,
Усихъ бы йонъ, адзѣў,
Усихъ бы, накармиў,
Што каму раздаць,
Чаго. нольки[7] даць, —
Усе пастро́йе, ў ладъ,
Усяму дасць рядъ,
На добры размовы[8]
Нема ў яго й лѣни
Абы-бъ даваць, гро́шы
Ни съ свайой кишени[9]
Пра свайю: пра до́брасьць
Якь ластка щабе́ча;
Идзѣ жъ дабро сиро́цкая
Да плоха ляжыць,
Заразъ прысабѣча,
На грѣхъ ни глядзиць.
|
Прапануем да спампаваньня!