|
Ляцѣў Арёль сь па паднябѐсься,
Спусьциўся на палѣсься,
Пабачыў што пчала куйоўдицца[1] кала твитка,
Зачваниўсь ни папуги таго ’ндыка,[2]
Да — й — каже йой:
Чудный вашъ родъ!
Й што табѣ съ таго
Што ты цалю́синькая лѣ́та
Носишъ мёдъ?
Ци знатна тамъ
Чаго ты кольки нанасила.
Якога воску наляпила;
У вульляку́-же васъ тамъ цьма цьемськая,
Што наша сходка земськая…
Нихто цябѣ за працу ни пахваля,
Ни твайой чесци няй ума́ля;
Багата ты прыдбала,
Ци саўсимъ мала, —
Хвала за ўсё адна:
Памрэшъ и толку абъ цябѣ нима,
Ты глянь-ка на мянѣ:
Якъ крыльля я свайе распрямлю
Да падымуся вышай тучъ,
Зимля дрыжыць,
Лячу якъ вихарь;
А хто жывый мянѣ паба́ча.
Байицца шамнуць,
На зе́мли, сто́я,
Духъ уто́я!
Ня тольки, птица,
И йиншый звѣрь
Й тый мянѣ страшыцца.
Вада̀, пясокъ сыпучый,
Лѣсъ дрямучый,
Виры — й балоты,
Переда́ мной,
Якь логъ съ траво́й…
Пчала яму на то гаво́ря:
Нихай Богь памага̀я,
А майя пайка[3] ни такая:
Я ня сабѣ, а во́бчаству, служу.
Ня трэба, мнѣ пачотъ, хвала яго
Мірьско́я дзѣла мнѣ милѣй свайго.
Да, йета казка складна!
Яна-й къ людзёмъ, прыкладна:
...........
Дзявицьеся-тка на пчалу́:
Калибъ у нашамъ вобчасьтви
Были такія дюдзй, якь яна́,
Мы бъ кожный дзень абѣдали.
Й горячка-бъ ня вѣдали,
Да што туть талкаваць,
Съ пустога у паро́жняя пиреливаць.
Народъ мы ни видзящый,
Мы цьма.
Такихъ людзей якъ пчолы,
Мизъ насъ чортъ-ма!
— Нема — дыкъ треба штобъ были́,
Штобъ мы на абчасьтьвеньскамъ дзѣ́ли,
Якъ тыя пчолачки гули́.
Ни такъ, якъ вы цяперь — хоць тутъ гары́,
А ний твайо — дыкъ чортъ яго бяры.
Нѣ, ты стой за міръ, якъ за свайо́!
А міръ забиряже твайо́.
Будзь радзинекъ,[4] якъ пчолка,
На міръ парабатаць.
Ня бойся,
Дробны дзѣтки ня буць галадаць.
И баславеньня Гаспо́дзь пашле табѣ ў дворъ!
А у хазяйстви и па рабоци — усюды споръ.
|
Прапануем да спампаваньня!