Перайсці да зместу

Памяці Івана Луцкевіча (1920)/Успаміны пра Івана Луцкевіча/Сегень

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Успаміны пра Івана Луцкевіча Успаміны пра Івана Луцкевіча
Успаміны
Аўтар: А. Сегень
1920 год
Успаміны пра Івана Луцкевіча

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




Сьвятой памяці Іван Луцкевіч вельмі любіў вёску і ўмеў яе ажыўляць сваёю прастатою і ласкаваю абходкаю.

Зьяўляўся заўсёды ў грамаду сялянскую, калі сяляне вольны ад працы, улетку, сьвятамі і вечарамі, высыпаўшы на вуліцу, свабодна гамоняць аб усім, што каму сьліна да вуснаў прыносіць.

Закурыўшы люльку ці цыгару, каб ня быў адметны ад зборышча, заўсёды патрапляў зьвярнуць увагу зборышча на якую-колечы рэч мастацтва вясковага ў кабет, на тканіны і паясы розных рысункаў, што нявольна прад ім хацелася ўсім вучасьніцам зборышча папісацца сваімі вырабамі.

І зносілі кабеты і дзяўчаты, адны перад другімі, тканіны і адзежу свайго вырабу.

І кождая, пахваленая і заахвочаная, а навет і ажыўленая на будучыну, адхадзіла, абяцуючы у будучыне яшчэ прыгажэйшае зрабіць.

А таксама і з мужчынамі ўмеў так добра абходзіцца і разрухаць іх, зьвяртаючы увагу на ўсё, так што рады былі паказваць усё, як з гаспадаркі, так і штукарства свайго вясковага.

Пры гэтым вельмі рады слухалі і, слухаючы, запрашалі, так што такая дружба і гасьціннасьць заходзіла, як быццам і расставацца ня мелі.

А для гэтага, што вельмі ўмела і з знаёмствам уваходзіў у сялянства, то і патрапіў сабраць беларускай народнай тварчасьці дамовага вырабу — як ніхто дагэтуль, чым і асьвятліў беларусаў і Беларусь на ўсей яе красе-прыгожасьці.

Пазнаёміўся я неяк на вёсцы у 1904 ці 5 року, як з сяўцом сацыялістычнае навукі. І так прывязала мяне гэта, што ў роднай мове і зразумела паясьняў. А калі да гэтага перагледзіў усе рэчы, сабраные ім на Беларусі, адбіваючые аблічча беларуса, то так прывязаўся, што нявольна, бываючы ў Вільні, стараўся заўсёды пабачыць і, пачуўшы слова падмогі, з радасьцю адходзіў, веручы у лепшую будучыну.

Так маё знаёмства вялося, калі ў 1919 року, 15-га чэрвеня, пасьледні раз разьвітаўся, выпраўляючы лячыцца ў закапанае, адкуль ён не вярнуўся і гдзе няхай будзе лёгкай зямліца чужая шчыраму грамадзяніну-беларусу.

А. Сегень.

15. VII. 1920 року