На эміграцыі

На эміграцыі Верш Аўтар: Уладзімір Жылка

Крыніца: http://litby.com/stihi/zhylka/232-zhylka-003.html

Прапануем да спампаваньня!

Даўно ўжо тыя ж дні й не тыя,
І я , патрэпаны, не той.
Як жудасна вятрыска вые,
Нібы над згубаю маёй.

Там за акном глухая восень
І ноч лягла стаццём глухім.
Не ведаю, нашто здалося
І што пачну з жыццём сваім.

Якую дам сабе я раду
І накіруюся куды,
Калі віхор гудзе без ладу
І к радасці замёў сляды.

Мае пакрадзеный скарбы –
І звонкі смех, і зрок жывы,
І дум вясёлкавыя фарбы,
І песні – дзе цяпер? Дзе вы?

Ад жахаў долі чалавечай,
Што не сціхалі на мамэнт,
Душа зрабілася старэчай
І апарожненай ушчэнт.

Няўтульны мой пакой, бы з дошак
Непагаблёваных труна.
Застылым поглядам – нябожчык –
Дзіўлюся ў шчыліну акна.

Там душыць ноч, як камень муру,
Але тугі мацней цяжар.
А маладзік – плывец у буру –
Кіруе човен свій між хмар.

Мне ўсё часцей радзіма сніцца…
Там рух і песні аб вясне,
Там працы творчая крыніца,
Там мо знайшлося месца й мне?

Дый там патрэбна маладое,
Ў кім гарту, палкасці не брак,
Нашто ж прыдамся, на якое,
Спарожнены, разбіты гляк?

Убогі стаў я, й страх за тое,
Што ўбогасць бачыць госць не госць,
І перад рэчамі ў пакоі
Сутулюся, дрыжу чагосць,

Нібы і ім вядомы страты,
І бачаць, глянуўшы ў душу,
Якой назолай я працяты,
Якія думы я нашу.

І нават месяц бледна-срэбны
Смяецца рогам за акном:
− Ты больш нікому не патрэбны,
І сам сабе ты цяжаром!

(1926)