(Да 25-годдзя літаратурнай дзейнасці)
Была пара. Марнелі нашы гоні
У холадзе жыццёвых непагод.
Ішоў за годам год,
Маўчаў, цярпеў народ,
Заціснуты, задушаны прыгонам.
Была пара. Знямела слова ў краі
Пад уціскам жандарскае нагі.
У полагу смугі
Разлівамі тугі
Звінеў наш сум на гуслях-самаграях.
Журыліся і плакалі іх струны,
Ды слухалі іх толькі дзірваны,
Балоты, курганы,
Ды ў межах палыны;
Карчма-ж была і школа і трыбуна.
Ды час прабіў, і волі промень глянуў,
Вясёлкаю прарваўшыся з-за хмар.
Знайшоў ты шлях, пясняр,
Пакрыўджаным свой дар
Панёс ты голасам трыбуна і баяна.
Грымеў твой кліч, іскрылася крыніца
Адточаных, як меч, і выкаваных слоў.
У словах тых было —
Нядоля наша, зло
І заклікі да яснай зараніцы.
Прайшлі гады. Магутны віхар дунуў
У цемру — ноч адвечнае жуды.
Самкнуліся рады
Працоўнай грамады
Пад лозунгам сусветнае комуны.
Упаў тыран. Адчынены дарогі,
Мільёны мас — дзяржава і ўладар…
Грымі-ж яшчэ, пясняр,
Нясі працоўным жар —
Грамчэй заві да новай перамогі!
1930 г.
|
Прапануем да спампаваньня!