|
„Быў я ў Парыжы на кангрэсе —
То ў Загібельцы, браце, лепш:
Грыбоў няма ў Булонскім лесе,
А ў Сене хоць-бы адзін лешч“.(К. Крапіва, Эпіграма)
Быць можа я крыху дзівак,
Але люблю я Загібельку:
Там кожны хвойнік мне — сваяк,
Там ясным днём надрэчны гак
Мне суліць мяккую пасцельку.
Хадзіў я там, вітаў усход
І першыя праменні сонца,
Што дзень выводзяць у паход,
А з ім і хмарак харавод,
Замлеўшы смехам на сасонцы.
Запыніш крок. Спакой і ціш —
Былінка нават не схіснецца,
А ты разважліва стаіш,
Бы нейкі сон дзівосны сніш,
І песня нейкая снуецца.
Зірнеш на дол — убогі ён,
Адзін пясок, сухі, нішчымны,
Ды колькі тут наткаў красён
Чаборык, мох, зязюльчын лён
І верасак агніста-дымны!
І колькі мілых красак тут
Разлівам чырвані палае!
Над імі звон, музычны гуд —
На пустцы сонца творыць цуд
І радасць шчодра пасылае.
Ідзеш у свой абход адзін,
Мінаеш сотні паваротак.
Ускрай баркоў шатры хваін
Стаяць у постаці жанчын —
Вітаем іх, як родных цётак.
Ідзеш кілометр, два і тры,
Праходзіш пусткі, пералескі,
А песні сыплюцца з гары
Ды так, што слухаюць бары,
Надзеўшы вычварныя фескі.
А вось і возера-акно,
Якога мала дзе пабачыш,
Такое дзікае яно
Сярод балоцішча адно.
Завуць яго чамусь грымячым.
Само балота — шыр і гмах,
Панурай немасцю акута.
Глядзіш і горне цябе страх.
А хвоек там — мільён папах,
Дзесяткі тысяч парашутаў.
На філасофскі часам лад
Настроіш думкі ты ў самоце.
Што ні кажы, наш край багат.
Балотам зробім шах і — мат.
І будуць нівы на балоце.
Калі агледзіць хвайнякі
І гэты кут пазнаеш бліжай —
Збіраючы баравікі, —
То вывад я раблю такі:
Мне Загібелька лепш Парыжа.
1935 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!