Перайсці да зместу

Муры Замку

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Тры Крыжы Муры Замку
Абразок
Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч
1924 год
Крыніца: Часопіс «Грамадзкі голас», № 19, 3 верасьня 1924 году, б. 2-3
Юрка Касы

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




XIX.
Муры Замку.

Цяперака мы ішлі лесам, Нам прыходзілася добра глядзець пад ногі, каб не зачапіцца дзе-кольвек за карэньне і не апыніцца ў балоце. Гэтак мы прайшлі ня ведаю колькі вёрст лесам, як я пачаў прымячаць то тутака, то тамака старыя, пакрытыя зялёнай плесьняю цагліны спачатку рэдкія, а пасьля ўсё часьцей і часьцей… Караба, які йшоў ззаду за мною, сказаў:

— Вось, гляньце ўжо пачынаюцца сьляды замку.

Лес станавіўся ўсё гушчэй і гушчэй, раптам пашоў такі густы елавец, што нам прышлося прадзірацца праз яго, як праз лазу на балоце, добра яшчэ было тое, што балота скончылася.

— Ну, вось хута і замак, — сказаў Караба.

— Сюды! — крыкнуў Ганчар, Мы кінуліся да яго і ўгледзелі невялічкую палянку, ўсю пакрытую невялічкімі бярозкамі, сярод якіх ляжалі грудамі цэглы.

— Вось і замак! — сказаў Караба. — Як бачыце ўжо нічога не засталося, ну, а усё-ж меспа яшчэ знайсьці магчыма.

Я абайшоў усю палянку, стараючыся хоць што-нібудзь знайсьці цікавае, і так-такі знайшоў! Гэта быў жалезны стоўп, з кальцом, які стырчэў з цаглянай кучы Што гэта за кальцо? Дзеля чаго яно? Ці конь стаяў прывязаны да яго? Ці можа які-нібудзь небарака канчаў свой век у мурох князявага замку? А мо красуня-конка тамілася за здраду сярдзітага мужа-князя? А мо проста за яго закладаўся які-нібудзь запор ад брамы замку?

Маўчаць нямыя сьведкі, маўчыць стары лес, дый ці быў ён тутака калі істнавалі хорамы князёўскія? Хто ведае?

У марах зьвярнуўся я да сяброў. Ужо гарэў касьцёр і Ганчар нешта варыў у саганчыку.

Ну што, аглядзелі? — запытаў мяне Караба.

Але — ўсё, — адказаў я.

— Ну вось добра, пакуль будзе гатоў крупень, дык сядайце, я вам раскажу пра Юрку Касога, адсюль вы даведаецеся і аб замку і аб Трох Крыжох. Вось што кажа легэнда, — пачаў ён.

Дзяргач.