|
Ад першай нашай стрэчы
і па астатні дзень
мы ходзім кожны вечар
на мора паглядзець.
У гэты час —
пад поўнач,
з усіх канцоў зямлі,
нагружаныя поўна,
прыходзяць караблі.
Абвеяныя ветрам,
абмытыя вадой,
матросы ў шэрых гетрах
спяшаюць за табой.
Як гонар свой,
нясу я
тады тваю руку.
Падумаеш —
красуня,
хусцінка на баку!
Такіх за мною трыста
хадзіла па слядах,
як сходзілі на прыстань
мы ў дальніх гарадах.
Табе мо‘ невядома,
што нашых маракоў
вітаюць,
як знаёмых,
ля кожных берагоў.
Мы з вольнае краіны,
адной на цэлы свет,
і кожная дзяўчына
глядзіць нам доўга ўслед.
Любую з іх за жонку
я мог сабе узяць,
А ты смяешся звонка,
не хочаш і гуляць.
Не задавайся надта:
праз некалькі гадзін
мяне чакае вахта —
давай-жа паглядзім,
як поначы на прыстань
з усіх канцоў зямлі
высокія ўрачыста
прыходзяць караблі.
Ад першай нашай стрэчы
і па астатні дзень
мы ходзім кожны вечар
на мора паглядзець.
У гэты час —
пад поўнач,
з усіх канцоў зямлі,
нагружаныя поўна,
прыходзяць караблі.
Абвеяныя ветрам,
абмытыя вадой,
матросы ў шэрых гетрах
вітаюцца са мной.
Як гонар свой,
тады ты
нясеш маю руку,
раўнівы і сярдзіты.
з наганам на баку.
Падумаеш —
прыгожы,
адзін на цэлы свет!
У шырачэзным клёшы,
значок на рукаве!
Ты паглядзі на прыстань —
матросамі кішыць,
адно маргну,
і трыста
за мною пабяжыць.
Табе мо‘ невядома,
які ў мяне пасаг? —
Заводы,
шахты,
домны
і русая каса.
Не дарам строяць жарты
чужыя маракі —
магу любога заўтра
узяць у прымакі.
Не задавайся-ж вельмі:
праз некалькі гадзін
мне трэба на цагельню —
давай-жа паглядзім,
як поначы на прыстань
з усіх канцоў зямлі
высокія ўрачыста
прыходзяць караблі.
1934 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!