|
Малая!
Дай тваю руку!
Ты нечага, здаецца, тужыш?
Дзівачка!
На тваім вяку
Я самым верным буду мужам.
Мне падабаецца
твой смелы спрыт,
твая заўзятасць да работы,
калі на вусны ад зары
усмешка скрадзецца употай,
а вочы возьмуцца гарэць
агнямі дрэў,
травы
і кветак…
Цяплом іх можна абагрэць
халодныя краіны свету.
За гэта смешнае цяпло,
за спрытныя
малыя рукі,
за гібкі стан,
за весялосць,
за песні радасці і скрухі —
я аддаю табе навек,
на поўнае тваё ўладанне
глыбіні самых стромкіх рэк,
дарог шырокіх скрыжаванні,
кірункі чатырох вятроў,
вышыні гор,
усплёскі мора,
усе напевы ўсіх лясоў
і ўсе над светам зоры,
Ніколі толькі не аддам
за слаўнае тваё жыццё
рэспублікі,
дарованае нам
за смерць братоў,
за смерць сясцёр.
Яна збудована сям‘ёй комун,
рукамі нашымі,
тваімі,
мы палажылі ў яе грунт
і сэрца нашае
і імя.
І хай паквапяць груганы
на край узрошчаны напасці —
я першы выйду бараніць
краіну сонечнага шчасця,
Як бачыш,
на тваім вяку
я верны буду аж да скону.
Давай-жа мне тваю руку,
мая малая жонка.
1933 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!