Перайсці да зместу

Маіх радасцяў лісце спадае…

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Маіх радасцяў лісце спадае…
Верш
Аўтар: Уладзімір Жылка
Крыніца: http://old.knihi.com/bk/zylka/zylka1.html

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




* * *



Маіх радасцяў лісце спадае,
Нібы лісце пажоўклае дрэў.
Эх, карчомная доля благая,
Патапіў бы цябе, каб прымеў.

Па-за воканню вецер галосе
І скавыча, паганы і злы,
Незадачная гэткая восень,
Незадачная радасць імглы.

І натрапіш на гэткую нетру,
Бы ў прадонную чорную цьму.
Не, я толькі ад лютага ветру,
Я ад ветру схаваўся ў карчму.

А калісь было неяк іначай
І хапала цяпла без таго,
Горкай памяці дробнай астачай
Да дзяцінства кульгаю свайго.

Але й тут жа на розум мужычы,
Як і ўсюды — жывыя людцы.
І ў маім мо чытаюць абліччы,
Што не звёў я з канцамі канцы.

(?)