|
Хто ты з сьлёзнымі вачамі,
Бедная дзяўчына,
З чыстым тварам, чуткім сэрцам,
Вусны як маліна?..
Ці з імглы саткана ранняй,
З сьвятла зоркаў ясных,
З шуму дрэў сваяцкай пушчы,
З агнішч непагаслых?..
А мо‘ з думкаў недасяжных,
Ды з жалю нямога, —
А мо‘ скарга, а мо‘ жальба
Да Бога самога?
Першы раз с табой спаткаўся
Пастушком ў полі:
Ты тады шапнула сумна
Аб маей аб долі:
Другі раз, калі у школку
Маці выпраўляла
І ражанчыкам з касьцёла
Пабагаслаўляла.
Пры арбе раз трэці бачыў
Я твой вобраз мілы,
Той парой, калі змадзеў я,
Выбіўшыся з сілы.
Раз чацьвёрты, як народу
Гаварыў аб Богу
І паказваў з верай пэўнай
Лепшы шлях-дарогу.
А раз пяты і апошні,
Як самлеў ад труду,
Палам змучаны агнёвым,
Прасіў неба цуду.
Цяпер дарма прызываю
Горкімі сьлязамі:
Баліць сэрца, нет патолі,
Сумен цэлмі днямі.
Але-ж голас яе чую,
Шопат гэткі мілы:
„Ты убачыш мяне двойчы
„Над дзярном магілы.
„Калі люд твой стане цьвёрда
„У хаце гаспадарыць,
„Калі сам варожу сілу
„Па хрыбце ударыць.
„Як збудуе кладку-помаст
„Між пасваркаў веры
„І дабром, свабодай, знаньнем
„Заслывець бязмеры…“
| 
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%9C%D0%B0%D0%BB%D1%8E%D0%BD%D0%B0%D0%BA_4.png){kind=small}