Матчын дар (1929)/На чужыне/47

← 46. Поэту

47. Слабасьці Верш Аўтар: Алесь Гарун 1929 год

48. Жыцьцё →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Слабасьці (Гарун).

Прапануем да спампаваньня!

47.

СЛАБАСЬЦІ.

Няхай душы, каторай бог надаў любоў,
Праклёны — грэх, — аб гэтым буду знаць я!
Кляну цябе, кляну цябе ізноў і зноў,
І буду праклінаць я.

То-ж ты ка мне прыйшла, як волю адабраў
Тыран маю, скуў цела ланцугамі,
І думкі вольныя з душы павыдзіраў
І растаптаў нагамі!

То-ж ты прыйшла тагды і стала ля вакна
І ў вочы мне зірнула цераз краты,
Ты, подлая, ніхто, як ты адна,
Ты будзь праклята!

То-ж ты мяне, як маці, моцна абняла,
Сьлязой спачуцьця бледны твар абліла;
Што хвіля ясных зор, сьвятых ахвяр прайшла, —
Ты гэта гаварыла!

То-ж ты казала мне, каб я, хаця на час,
Зьмірыўся-бы, пакуль тыран катуе,
А ён усё гняцець! Душыў ня толькі нас,
На ўсіх лютуе!

То-ж ты шаптала мне: „успомні, што ты сын,
Пацеха старасьці“. Калола грудзі
Мне тым. А дзе закон: — „ідзі, свой дом пакінь
І родных людзі?“

То-ж ты аблутала душу ганебным сном,
І вось яна: гатовая магіла;
Замест жывой зямлі кладуць труну з мярцом…
То-ж ты зрабіла!

Пусьці-ж, абрыдлая, з тваіх ласкавых шпон!
Няхай памру, калі ня буду жыў я,
Абы мне споўніці сьвяты жыцьця закон,
Абы ня згінуў я!

Увагі

47. Слабасьці.

14 р. „спачуцьця“. У выд. 1918-га году і ў аўтографе маем „споўчуцьця“.

Да апошняй строфы з даволі няясным сэнсам даецца варыянт чарнавога аўтографу (XV. 2. 29/38):

Пусьці, праклятая, з тваіх ласкавых шпон,
Няхай памру, калі ня буду жыў я,
Абы мне (ня) споўніўшы сьвяты жыцьця закон,
Абы ня згінуў я.