|
Па камэры водыр разьліўся.
Цераз краты ўляцела пчала.
Я раптоўна душой ажывіўся,
Ўстрапянулася думка мая.
Прад вачыма мігцеліся нівы,
І жыты, і аўсы, ячмяні.
Вецярка ў каласох пералівы
Навявалі чароўныя сны.
Дзесь бруіла ў імшарах крыніца,
Вытрыскаючы[1] срэбра стругу.
Крышталёвая сьлёзка-вадзіца,
Калыхала вясёлку дугу.
Дзесь скрыгікалі ў вёсцы вароты,
Чуўся студняў аддалены скрып.
І пялёнка салодкай дрымоты
Авінула загоны, палі.
А жаўронкі на крыльлях ірвалі
Неабнятны, глыбокі блакіт.
Хараству, барацьбе гімн складалі,
І жыцьцю за кіруючы рытм.
Ах!.. Гэта-ж крозы аб волі, —
Перажытага шчасьця ўспамін.
Пчолка мне напяяла аб долі,
Беларускіх забытых нізін.
А сапраўднасьць… О, чорная проза! —
Пчолка б‘ецца трывожна крылом.
Яе вабіць ліпа і бяроза,
Верасок і прастор за вакном.
Як трывожна, нэрвова ля шыбы,
Па каморы панурай зьвініць.
Я-ж загонаў успомніўшы скібы,
Хацеў пчолку на волю пусьціць.
Але госьця мая не драмала,
Праз балонку і краты у даль
Мітуснулася, зьнікла, прапала…
Для мяне пакідаючы жаль.
| 
Прапануем да спампаваньня!