Коннік без галавы (1941)/XCVIII

← Раздзел XCVII

Коннік без галавы. Раздзел XCVIII Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі

Раздзел XCIX →

Прапануем да спампаваньня!

Раздзел XCVIII

ЯШЧЭ ЖЫВЫ

Забойца ляжыць, выцягнуўшыся, на зямлі. Яго рукі звязаны вяроўкай. Здаецца, што ён памёр.

Але чалавек, які захапіў яго ў палон, думае іншае. Ён думае, што гэта або страта прытомнасці, або прытворства. Баючыся, што гэта хутчэй апошняе, Морыс астаецца ў сядле, захоўваючы ласо нацягнутым.

Конь, паслухмяны волі гаспадара, стаіць нерухома, кожную хвіліну гатовы або адступіць назад, або рынуцца наперад.

— Страшна-ж падумаць, якое злачынства ён зрабіў! — мармыча сам сабе мустангер. — Забіў свайго стрыечнага брата і адрэзаў яму галаву! Няма сумнення, што і тое і другое — справа яго рук. Але што прымусіла яго гэта, зрабіць? Гэта можа растлумачыць толькі ён сам.

— Вы памыляецеся, малады чалавек, — чуваць голас збоку. — Ёсць чалавек, які можа адказаць на ўсе гэтыя пытанні. Стары Зеб Стумп да вашых паслуг. Але цяпер не час аб гэтым гаварыць. Мы павінны даставіць яго да дуба, і там злачынца атрымае належнае.

— Але як мы гэта зробім? Яго конь пабег ужо.

— Вельмі проста, містэр Джэральд. Ды гэта-ж усяго толькі страта прытомнасці, а магчыма малайчына проста разыгрывае мерцвяка. Калі ён не можа дайсці пехатою, то няхай едзе конна — мая кабыла завязе яго. Мне страшэнна надаела сядло: здаецца, што і я таксама дастаткова абрыдзеў сваёй старой. Калі ён не кіне строіць дурня і не захоча сядзець, як належыць, то мы яго ўзвалім ўпоперак каня, як тушу аленя. Пачакай! Ён як быццам ачуньвае… Уставай, дружа! — прадаўжае Зеб, схапіўшы Кольхауна за каўнер і страсянуўшы яго як след. — Уставай, табе кажуць, і пойдзем. Вас чакаюць. Сёй-той хоча пагаварыць з вамі.

— Хто? Дзе? — пытаецца палоннік, прыходзячы ў прытомнасць і азіраючыся блукаючым позіркам. Хто хоча гаварыць са мною?

— Перш за ўсё я.

— А! Гэта вы, Зеб Стумп? А-а?

— А гэта містэр Морыс Джэральд, мустангер. Вы як быццам сустракалі яго раней. Ён таксама хоча пагутарыць з вамі. Апрача таго, яшчэ многа ўсякага народу там, каля форта, і ўсе чакаюць вас. Так што вы лепш уставайце хутчэй і паедзем разам.

Кольхаун устае на ногі. Яго рукі звязаны ласо.

— Мой конь? — аглядаючыся навокал, крычыць ён. — Дзе мой конь?

— Чорт яго ведае, куды ён уцёк. Магчыма, што вярнуўся дадому, на Рыо-Грандэ. Вы яго так заганялі, што бедная жывёліна, відаць, пракляла ваш абмен і пабегла на родныя пашы, каб крыху адпачыць.

Кольхаун са здзіўленнем глядзіць на старога паляўнічага. Абмен? Нават гэта ён ведае?

— Ну, — прадаўжае Зеб з нецярплівасцю, — нязручна прымушаць суд чакаць. Ці гатовы вы?

— Да чаго?

— Па-першае, да таго, каб вярнуцца разам са мною і з містэрам Джэральдам. Па-другое, што асабліва важна, каб з‘явіцца перад судом.

— Суд? Я павінен з‘явіцца перад судом?

— Так, вы, містэр Кольхаун.

— Па якому абвінавачанню?

— Вы абвінавачваецеся ў забойстве Генры Пойндэкстэра, вашага стрыечнага брата.

— Гэта хлусня! Подлая хлусня, хто-б гэта не гаварыў!

— Маўчаць! — загадна крычыць Зеб. — Не стамляйце сябе размовамі. Калі толькі Зеб Стумп не памыліўся, то вам давядзецца яшчэ шмат гаварыць. Ну, а цяпер пойдзем. Суддзя чакае, чакаюць прысяжныя, а таксама і шэсцьдзесят рэгулятараў.

— Я не вярнуся, — фанабэрыста адказвае Кольхаун. — Хто даў вам права загадваць мне? Вас ніхто не ўпаўнаважыў на гэта!

— Няўжо? — перапыняе яго Зеб. — Мне дадзена гэтае права самой справядлівасцю, — прадаўжае паляўнічы, беручыся за стрэльбу. — Вы гэта бачыце? І я скарыстаю сваё права. Так што лепш за ўсё пакіньце размаўляць. Сядайце лепш на маю кабылу і давайце спакойна рушыць у дарогу. А то, бадай, давядзецца прывязаць вас да каня, як просты клунак. Вы павінны вярнуцца, вось і ўсё.

Кольхаун не адказвае. Ён безнадзейна глядзіць то на Стумпа, то на Джэральда, то навокал сябе, пасля ўпотайкі на рэвальвер, які тырчыць у яго з кішэні, ён спрабуе дастаць яго.

Яму перашкаджае ласо, а апрача ласо — стары Зеб, які накіраваў на яго дула сваёй стрэльбы.

— Хутчэй! — крычыць паляўнічы. — Узлязайце на каня, містэр Кольхаун! Вас чакае старая кабыла. У сядло, я вам гавару!

З механічнай пакорлівасцю падначальваецца капітан распараджэнню паляўнічага і садзіцца на каня. Ён робіць гэта пад пагрозай немінучай смерці.

Зеб Стумп бярэ кабылу за аброць і вядзе за сабою.

Мустангер у задуменні едзе ззаду. Яго думкі накіраваны да жанчыны, якая сваім самаадданым каханнем цалкам заўладала яго сэрцам.