Коннік без галавы (1941)/LXVII
| ← Раздзел LXVI | Коннік без галавы. Раздзел LXVII Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі |
Раздзел LXVIII → |
Прапануем да спампаваньня!
Раздзел LXVII
ІНДЗЕЙЦЫ!
Праследуемая конніца ўжо на адлегласці трохсот ярдаў ад абрыва, над якім узвышаецца кіпарыс.
Індзеец, які імчаўся першым, здымае ласо з лукі сядла і круціць ім над галавой.
Перш чым яна паспее дасягнуць спуску ў цясніну, пятля ласо абаўецца вакол яе шыі. І тады…
Раптам шчаслівая думка прыходзіць Ісідоры.
Круча, якая ўзвышаецца над Аламо, бліжэй ад яе, чым цясніна, якая спускаецца да ракі. Яна ўспамінае, што круча відаць з халупы.
Конніца хутка мяняе напрамак і замест таго, каб ехаць да кіпарыса, накіроўваецца проста да абрыва.
Праследвальнікі гэтаму толькі рады — яны добра ведаюць гэтае месца і разумеюць усю безнадзейнасць яе становішча. Няма сумнення, што тут яна трапіць ім у рукі.
Важак зноў бярэцца за ласо. Ён не спяшаецца кідаць яго, бо ўпэўнен у поспеху.
— Chingaro![1] — крычыць ён. — Яшчэ крыху, і яна апынецца ў прорве!
Але ён памыліўся. Ісідора імчыцца далей, але не ў прорву. Яшчэ адзін хуткі паварот — і яна ўжо паімчыцца ўздоўж абрыва, настолькі блізка да самага краю, што гэта прыцягвае ўвагу цехасцаў і выклікае выкрык збянтэжанага Зеба:
— Іосафат!
Гэты выкрык вырываецца ў паляўнічага толькі ў выключных выпадках.
І нібы ў адказ яму чуецца крык конніцы:
— Los Jndios! Los Jndios!
Той, хто прабыў хоць-бы тры дні ў Паўднёвым Техасе, не мог-бы памыліцца ў значэнні гэтых слоў, на якой-бы мове ні былі яны сказаны. Гэта крык трывогі, які ўжо на працягу трохсот год чуецца на адлегласці трох тысяч міль пагранічнай паласы.
— Цехасцы! Ратуйце! Ратуйце! За мною гоняцца індзейцы!
Услед за дзяўчынай па краю кручы імчыцца правадыр індзейцаў. Яго ласо зноў кружыцца ў паветры. Раптам чуецца стрэл. Пякучы боль у руцэ прымушае індзейца выпусціць ласо і ў здзіўленні азірнуцца навокал.
Унізе, у даліне, над натоўпам узброеных людзей падымаецца клубок дыму.
Нібы згаварыўшыся, усе чэцвера паварачваюць коней і імчацца назад з такой-жа хуткасцю, з якой і прыехалі.
— Як шкода! — гаворыць Зеб Стумп, зноў зараджаючы стрэльбу. — Калі-б не яна, я прымусіў-бы іх спусціцца ўніз. І каб трапілі яны ў палон, мы маглі-б што-небудзь даведацца адносна гэтай загадачнай справы. Але цяпер іх ужо не дагоніш!
* * *
З‘яўленне індзейцаў мяняе настрой натоўпа, які знаходзіцца каля халупы мустангера.
Кольхаун і яго бандыты больш ужо не гаспадары становішча. Верхавод рэгулятараў абвяшчае, што суд адкладваецца.
Адразу-ж складаецца новы план дзеяння. Абвінавачаны павінен быць пераведзен ў сетлмент, дзе будзе назначан судовы разгляд згодна законаў краіны.
Гэта прапанова прымаецца большасцю прысутных. А што-ж рабіць з індзейцамі? Гнацца за імі? Вядома. Але калі? Зараз-жа, у гэтую хвіліну? Асцярожнасць падказвае, што не. Бачылі толькі чатырох, але яны маглі быць авангардам некалькіх соцень.
— Лепш пачакаць жанчыну, што імчалася над абрывам, і ад яе даведацца аб індзейцах, — так раіць хтосьці з цехасцаў.
Цяпер усе чакаюць Ісідору.
Гэтым часам Зеб Стумп вымае кляп з роту няшчаснага палонніка і развязвае туга зацягнутую вяроўку. З ліхарадачнай увагай здалёку назірае за гэтым Луіза Пойндэкстэр.
Але дзе-ж пляменніца дона Сільвіо Мартынец?
Яе да гэтага часу яшчэ няма. Не чуваць больш нават стуку капытоў яе каня.
Адсутнасць Ісідоры выклікае здзіўленне, трывогу, страх. Сярод прысутных шмат паклоннікаў мексіканскай дзяўчыны. Магчыма, што яе захапілі ў палон.
Самалюбнасць цехасцаў закранута. Гэта-ж іх прасілі аб дапамозе: «Цехасцы, выратуйце!»
І вось прагнасць помсты, накіраваная супроць мустангера, цяпер пераключаецца ў іншае русло — трэба адпомсціць чырвонаскурым.
Больш юныя і гарачыя не могуць больш цярпець невядомасці; яны ўскокваюць у сёдлы і голасна абвяшчаюць сваё рашэнне найсці дзяўчыну, выратаваць яе або загінуць.
Ніхто не спыняе юнакоў. Яны адпраўляюцца ратаваць Ісідору, гнацца за піратамі прэрый.
На месцы астаюцца нямногія; Зеб Стумп сярод іх.
Паляўнічы цалкам заняты цяпер доглядам хворага, якога ўсё яшчэ ахоўваюць рэгулятары. Але не адзін толькі Зеб астаецца верным мустангеру ў хвіліну яго няшчасця. Красуня-крэолка па-ранейшаму не спускае з яго вачэй, хоць і прымушана захоўваць ад іншых свой гарачы ўдзел.
А вось паказаўся і Фелім, ён таксама спяшаецца на дапамогу да свайго гаспадара. Увесь гэты час ён прасядзеў употайку на дрэве, наглядаючы адтуль за тым, што адбывалася каля халупы. Перамена абстаноўкі дала магчымасць яму, нарэшце, без рыску спусціцца на зямлю.
Так скончыўся суд над Морысам Джэральдам.
Далейшыя падзеі будуць развівацца ўжо далёка ад берагоў Аламо.
Праз гадзіну халупа апусцее і Морысу-мустангеру, магчыма, ніколі ўжо не давядзецца жыць пад яе гасціннай страхой.
- ↑ Чорт пабяры!