Коннік без галавы (1941)/C
| ← Раздзел XCIX | Коннік без галавы. Раздзел C Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі |
Прапануем да спампаваньня!
Раздзел C
РАДАСЦЬ
Радасць!
Так, іменна гэтае пачуццё было перажыта Луізай пад ценем вялізнага дуба, калі выявілася, што адбылося толькі самазабойства; забойства-ж не ўдалося.
Усё яшчэ сціскаючы сэрца сум, выкліканы цэлым радам трагічных здарэнняў, не мог заглушыць буру шчаслівых перажыванняў.
І хто асудзіць за гэта маладую жанчыну?
Толькі не я. І не вы, калі будзеце шчырыя.
* * *
Куля Касія Кольхауна, накіраваная ў сэрца Морыса Джэральда, адскочыла, ударыўшыся аб амулет, падарунак Луізы. Маленькі любоўны падарунак, захоўваемы на сэрцы, выратаваў жыццё яго ўласніку.
Але стрэл не прайшоў бясследна.
Жудасны ўдар выклікаў новае патрасенне ўжо зусім знясіленай нервовай сістэмы маладога ірландца, новую хваробу рассудка.
Але хворы ляжаў цяпер не ў зарасніках лесу, акружаны крывяжэрнымі кайотамі і чорнымі каршунамі, не ў халупе, не ў турме, дзе яго амаль зусім не глядзелі.
Калі ён апрытомнеў, ён убачыў ля сваёй пасцелі любімую дзяўчыну — Луізу Пойндэкстэр.
Цяпер ужо ніхто не перашкаджаў ёй даглядаць хворага. Ніхто, нават бацька.
Перажытае гора зламала гордасць старога плантатара. Ён ужо не пярэчыў супроць шлюбу дачкі з Морысам Джэральдам. Хоць, праўду кажучы, і пярэчыць не было чаго. Малады ірландзец быў адукаваны юнак з культурнай сям‘і, а не проста паляўнічы на коней. Ён не належаў да гэтага асяроддзя, за якім У Техасе ўстанавілася такая дрэнная рэпутацыя.
Была і яшчэ адна акалічнасць, якая наўрад ці была не па душы Вудлі Пойндэкстэру. Юрыст, які прыбыў з Ірландыі, увёў Морыса Джэральда ў правы спадчыны пасля памёршага бяздзетным багатага дзядзькі.
Маёмасць Касія Кольхауна адышла да яго пабочнага сына, які жыў у Новым Орлеане.
Пасля шлюбу Луіза і Морыс Джэральд адправіліся ў падарожжа па Еўропе. Яны пабывалі і на радзіме Морыса.
Блакітнавокая красуня, якая сумавала па маладым ірландцы, аказалася проста прадуктам фантазіі Феліма. У часе прабывання ў Ірландыі ў маладой жонкі Морыса Джэральда ні разу не прачнулася пачуццё рэўнасці. І толькі пасля звароту ў Каса-дэль-Карво яна перажыла яшчэ адну ўспышку гэтага пакутлівага пачуцця. Аднойчы яе муж вярнуўся дадому, трымаючы на руках прыгожую жанчыну. Кроў струменілася з раны на яе грудзях. Яна была яшчэ жывая, але хвіліны яе былі злічаны.
На пытанне: «Хто зрабіў гэта?» жанчына толькі магла адказаць: «Дыяз, Дыяз!»
Гэта былі апошнія словы Ісідоры Каварубіо дэ Лос-Ланос.
Разам са смерцю Ісідоры памерла і пачуццё рэўнасці ў Луізы. Яно больш ніколі не хвалявала яе сэрца.
Рэўнасць змянілася жаласцю да няшчаснай сен‘ёрыты. Маладая крэолка сама дапамагала свайму мужу асядлаць гнедага мустанга, калі Морыс рашыў дагнаць забойцу і адпомсціць яму.
Луіза адчула прыемнасць, убачыўшы Дыяза ў пятлі ласо мустангера. Яна не стала абараняць мексіканца і тады, калі кучка рэгулятараў рашыла пытанне аб пакаранні і тут-жа, на дрэве, павесіла Дыяза.
* * *
Прайшло дзесяць год. Вялікія перамены адбыліся за гэты час у Техасе і асабліва ў сетлментах ваколіц Леоны і Нуэсес.
З‘явіліся плантацыі там, дзе раней былі непраходныя лясныя зараснікі. У дзікай прэрыі, дзе пасвіліся калісьці табуны мустангаў, выраслі вялікія гарады.
Вы пачуеце цяпер новыя імёны людзей, месц і паселішч.
Але старая гасіенда Каса-дэль-Карво захавала сваё ранейшае імя. Там вы знойдзеце і ранейшую гасціннасць, і знаёмых вам людзей.
Гаспадар гасіенды — адзін з самых прыгожых мужчын у Техасе, яго жонка — адна з самых прыгожых жанчын гэтых краёў. Гэта Морыс Джэральд і Луіза.
Вы сустрэнеце там ветлівага, жыццерадаснага старога. Гэта Вудлі Пойндэкстэр. Ён павядзе вас да сваіх кораляў, пакажа сваю жывёлу і будзе з гордасцю расказваць пра сотні і тысячы коней і рагатай жывёлы, якія пасвяцца на пашах плантацый.
У сценах старой гасіенды вы пачуеце звонкія галасы шасцярых дзяцей. Гэта ўнукі Пойндэкстэра, уцеха яго старасці.
Калі вы зазірнеце ў стайню, то ўбачыце там старога знаёмага, Феліма О‘Ніла. Ён займае пасаду конюха ў Каса-дэль-Карво. Тут-жа вы можаце сустрэць і чарнаскурага Плутона, які цяпер выконвае толькі абавязак фурмана і рэдка калі ўдасужыцца паглядзець на каня раней, чым узбярэцца на козлы карэты і возьме ў рукі лейцы.
У Плутона ёсць жонка, вядомая чытачу Фларында. За абедзеным сталом у Каса-дэль-Карво вы пачуеце яшчэ адно знаёмае імя — імя старога паляўнічага Зеба Стумпа. Як толькі на абедзеным стале з‘яўляецца смажаны індык або аленіна, зараз-жа пачынаецца размова пра Зеба Стумпа. І асабліва ўзмоцнена яго ўспамінаюць, калі на стале бывае віно.
Праўда, самаго Зеба вы рэдка там сустрэнеце. Ён выходзіць з гасіенды, калі ўсе жыхары яшчэ ў пасцелі, і вяртаецца, калі яны ўжо зноў кладуцца спаць. Аднак, трафеі яго палявання ясна гавораць, што стары Стумп — жыхар гэтага дома.
У часе прабывання ў Каса-дэль-Карво вы, напэўна, пачуеце ўрыўкі загадачнай гісторыі, якая зрабілася амаль легендай.
Слугі не адмовяцца расказаць вам яе ўсю — з пачатку да канца, але толькі шэптам. Гэта — забароненая тэма ў доме: яна выклікае сумныя ўспаміны ў гаспадароў гасіенды.
Гэта — аповесць пра конніка без галавы.