Коннік без галавы (1941)/Пралог

Коннік без галавы. Пралог Раман Аўтар: Томас Майн Рыд 1941 год Арыгінальная назва: The Headless Horseman (1865) Пераклад: Уладзімір Ляўданскі

Раздзел I →

Прапануем да спампаваньня!

ПРАЛОГ

Цехаскі алень драмаў у начной цішы саванны.

Чуваць гук конскіх капытоў! Алень не ўсхопліваецца і не пакідае свайго прыстанішча. Дзікія стэпавыя коні таксама-ж пасвяцца тут начамі. Ён толькі падымае сваю прыгожую галаву, высоўваючы рогі над высокай травой, і слухае.

Зноў чуваць тупат капытоў. На гэты раз можна адрозніць звон метала — удар сталі аб камень.

Гэты гук непакоіць аленя. Ён хутка ўсхопліваецца са сваёй зялёнай пасцелі і імчыцца па прэрыі. Пасля спыняецца, азіраецца назад — хто-ж гэта трывожыць яго начны адпачынак?

У яркім святле месяца ён пазнае злейшага свайго ворага — чалавека. Той набліжаецца конна.

І алень гатоў ужо зноў ўцякаць, але раптам штосьці дзіўнае ў абліччы конніка прыкоўвае яго да месца.

Прыпадаючы да зямлі, адкінуўшы галаву далёка назад, ён прадаўжае глядзець, і ў яго вялікіх карых вачах адлюстроўваюцца страх і неўразуменне.

Што-ж прымусіла аленя так доўга ўглядацца?

Конь? Але гэта звычайны конь, закілзаны, асядланы. У яго абліччы няма нічога страшнага. Магчыма, аленя спалохаў коннік? У ім ёсць штосьці дзіўнае і жудаснае.

О, жудасць! Ён без галавы!

І вось, зірнуўшы яшчэ раз блукаючымі вачыма, нібы намагаючыся зразумець, што гэта за нябачанае страшыдла здзекуецца з яго, спалоханы алень зноў кідаецца ўцякаць. Ён ужо больш не аглядаецца. Ён кідаецца ў хвалі Леоны і, толькі пераправіўшыся на другі бераг, адчувае сябе ў безапаснасці.

Не звяртаючы ўвагі на сполах аленя, як быццам нават не заўважыўшы яго прысутнасці, коннік без галавы прадаўжае свой шлях.

Ён таксама накіроўваецца да ракі. Але, як відаць, зусім не спяшаецца, а прасоўваецца павольным, спакойным, амаль цыраманіяльным крокам.

Здаецца, што ён ўвесь ва ўладзе нейкіх таямнічых думак і зусім не заўважае акружаючага жыцця. Ніводным гукам голасу, ні нават шэптам не выдае ён сваёй таямніцы.

На плечы конніка накінут шаль — серапэ, які пры парыве ветру развяваецца і адкрывае частку яго корпуса. На нагах у яго высокія боты са скуры ягуара. Ахаваны такім чынам ад начной сырасці і ад трапічных ліўняў, ён прадаўжае ехаць, маўкліва, як зоркі, мільгаючыя над ім, бесклапотны, як стэпавы ветрык, што гуляе ў складках яго вопраткі.

Але штосьці нібы вывела конніка з задумення, і яго конь паскорыў крок. Вось конь страсянуў галавою і радасна заірзаў. З выцягнутай шыяй, з раздутымі ноздрамі, ён пускаецца наперад трушком і непрыкметна пераходзіць у галоп. Блізкасць ракі — вось што прымусіла каня паскорыць бег.

Конь не спыняецца да таго часу, пакуль не апускаецца ў хрустальны паток ракі. Разам з ім і коннік апускаецца да кален у ваду.

Жывёла прагна п‘е ваду, пераплывае на супроцьлеглы бераг і быстрым трушком падымаецца па адхону берага.

Узабраўшыся наверх, коннік без галавы спыняецца нібы ў чаканні, каб конь абтросся ад вады. І затым зноў прадаўжае шлях.

Як відаць, прышпораны страмёнамі і пакорны павадам свайго гаспадара конь упэўненым крокам накіроўваецца наперад.

А навакол разлягаецца бясконцая саванна, і ў таямнічым святле месяца здаецца, што далячыні яе зліваюцца з небам.